31-03-2023 Een dagje normaal doen gaat gepaard met een vermoeidheid ongekend, En pijnlijk wordt weer duidelijk je niet tot de normale mensen behoort maar je bent een patiënt. Een ziek lijf dat op stap gaat alsof het gezond is, Maar op de wilskracht na blijkt aan echte gezondheid een gemis. Dat maakt deze dag van relatieve anonimiteit niet minder fijn, Maar aan het eind van de dag zal ik toch weer realistisch moeten zijn, Want […]
kosten van normaliteit Meer lezen »
31-03-2021 Een dag die gewoon eens volgens planning loopt, Uitgeput door mentale prikkels in plaats van een dag lang door je eetstoornis gesloopt. Een dag lang meegedraaid in het normale leven, Ook al is het met een dagplanning die de normale mens ontspanning zou moeten geven. Voor mij nu het maximaal haalbare en eigenlijk net daar overheen, Maar dat vormt even voor mij een bezwaar geen. Want ondanks alle aanpassingen die ik moet doen voor
Een uitje in de normale mensenwereld Meer lezen »
31-03-2023 Wat blijft er van mij over zonder eetstoornis, Zonder angst, ptss, depressie, als autisme mijn enige label. Wie ben ik als ik me niet kan verschuilen achter mijn onvermogen om gewoon te eten. Als mijn lichaam het niet regelmatig laat afweten. Wat als het verlangen naar rust zich zou vervangen voor een verlangen naar een bruizend leven. Wat als mijn brein als er spanning dreigt het niet in herbelevingen en dissociaties zou begeven. Gewoon
Ik als niet-psychiatrisch patiënt Meer lezen »
27-03-2023 Wanneer je op de bank zit tijdens een immense klotennacht, Omdat je verjaardag steeds dichterbij komt, en zo ook het eetstoornisjubileum wat de datum niet bepaald verzacht. 26 jaren oud, 15 jaren anorexia nervosa, jaren die ik nooit had willen bereiken, Maar die toch echt een feit zijn geworden, enkel door het jaren verstrijken. Zo veel gebeurt maar toch zo weinig bereikt, Heel veel geprobeerd, maar nooit echt iets succesvol afgerond, ondanks alle helpende
Angst en somberheid als een gordijn over mij heen, Hoop voor de toekomst, daadwerkelijk geen. Opgeven is zo definitief, Maar vechten voor iets wat waarschijnlijk nooit komen gaat zo naïef. Moe, zo moe, ik kan niet meer. Het verleden, het heden, mijn kans op de toekomst, alles doet me zeer. 25 jaar, nog niets bereikt, Enkel mijn CV met DSM-labels verreikt. Nooit verder komen, maar ik vecht zo hard ik kan, Hoe langer het gevecht,
Toekomstperspectief Meer lezen »
