Eetstoornissen – poëze

Struisvogelen

13-03-2024 Ik ga dood, of ik dat wel helder wil houden, want de illusie van kunnen blijven leven dat helpt me niets. Maar als ik in illusie wil leven dat ik voort kan bestaan, dan heb ik ten minste iets. Een kans op een toekomst, al is het maar klein. Maar nee, beseffen dat ik doodga binnen korte tijd, dat maakt mijn tijd op aarde echt fijn. Angst ontwikkelen voor elke keer dat ik naar […]

Struisvogelen Meer lezen »

Transformatie naar een bejaarde

07-03-2024 Mijn lijf past zich op spectaculaire wijze aan, aan zijn verkorte leven. Heeft zijn normale ouderdomsproces maximale snelheid gegeven. In enkele weken zijn alle klachten in mijn bezit die normaal enkel de respectabele ouderen in een verzorgingstehuis ervaren. Geen van de oudewijvensymptomen zal mijn lijf mij besparen. Osteoporose was het eerste echte ouderdomskenmerk. Op mijn 18e had mijn lijf een 84-jarig skelet als resultaat van al zijn werk. Rond mijn 20e ging mijn nierfunctie

Transformatie naar een bejaarde Meer lezen »

Ik ben dik

03-03-2024 Benen zo groot en immens, haast van een olifant, Onderarmen dikker dan de bovenarmen, man dit klopt echt voor geen kant. Dik, zo mega dik en zelf aan verhouding een gebrek. En nu ik daarop rijmen mag benoem ik direct mijn grote bek. Een smoel geplakt op een plofkipkop, spat nog net niet uit zijn vel. En ook die dikke buik kan je niet omheen, denk je wel. Een kont zo breed dat mijn

Ik ben dik Meer lezen »

Overrompeld door de emotiegolf

27-02-2024 Pijn, angst, benauwdheid en verdriet, alles grijpt me aan. Alle bewijzen stuk voor stuk mijn verkorting van mijn bestaan. De wereld verlaten voor ik de kans had een leven op te bouwen. Een opzet starten nooit gelukt, doordat ik mijn verleden mee moest sjouwen. Twijfel of dit leven voor mij is, is er veelvuldig geweest. Want hoe leef je een leven waarin eigenwaarde nooit onderdeel is geweest. Jezelf haten, altijd tot last, hoe  neem

Overrompeld door de emotiegolf Meer lezen »

Aftakeling

27-02-2024 Steeds vaker op een onverwachts moment zie ik mijn reflectie staan. Steeds minder mens staart terug, steeds vaker kijkt een zieke vrouw mij aan. Telkens weer schrik ik oprecht, is dit wat ik geworden ben, Kinderlijke maten, een oude rimpelige kop, geenszins de vrouw die ik ken. Wetende dat het niet meer beter wordt, integendeel achteruit zal het enkel gaan. Steeds een lelijkere vrouw zie ik, en ieder ander staan. Help, stop, nee ik

Aftakeling Meer lezen »

Translate »