09-12-2023
Vandaag ben ik bang, omdat ik voel dat als ik niets doe, ik het eind vaan de dag niet haal.
Hoe ik dat voel weet ik niet, maar heel duidelijk roept mijn lichaam, je moet iets doen als ik wil dat ik de avond levend behaal.
Een vreemd gevoel van angst gaat door mij heen.
Want is mijn wens nu om te sterven, of is er van een echte doodswens sprake geen.
Zit het verschil hem in dat dit oncontroleerbaar is,
Dat dit leidt tot een ergens staken van mijn lichaam, en dan is het zo maar mis.
Ik wil die controle zelf hebben, wanneer ik bepaal de knop om te zetten, dan doodgaan.
Maar dit lichamelijke gevaar maakt dat ik zomaar kan gaan.
Wat moet ik doen? Wat kan ik doen?
Die sonde nu aanzetten, ik zou eerst een plan schrijven voor ik die mocht aandoen.
Eten dan, maar hoe en wat?
Calorieën drinken, hoe doe je dat?
Wat is te veel? Wat is net genoeg?
Wat maakt dat dit gevoel verdwijnt, zonder dat de wijzer van de weegschaal op hol sloeg.
Denk Anna, denk, wat is voedingssstoffenrijk maar in kleine portie te consumeren,
Wat is ultiem controleerbaar, gezond maar zal toch niet het vet aan mijn lijf smeren.
Hoeveel calorieën zijn geoorloofd maar draagt wel bij levenskansvergroting aan?
x is een mooi getal, dat mag ik mezelf toestaan.
Nutrie is af te meten, bevat alles, controleerbaar.
Ik pak een flesje vanille, een spuit van x ml en zet een kop koffie klaar.
met 3 spuiten sondevoeding heel precies moet de x worden bereikt.
Want ik mag het niet nuttigen als het ook maar een ml wijkt.
De koffie staat naast me, het is zoet en dik.
Het staat me tegen, maar het moet, het moet An, no way dat ik het nu vertik.
Mijn lijf alarmeert, mijn hoofd alameert harder.
Godsamme, die tweestrijd is heftig, mijn blik naar die mok steeds starder.
Vergif of medicijn.
Volgens mijn hoofd kan het momenteel allebei zijn.
Ik kijk op de klok, 45 minuten zijn verstreken,
45 minuten waarin ik enkel naar de kop heb gekeken.
Koud inmiddels, maar ach wat maakt het uit.
Nee koffie hoort warm, terug in de magnetron is mijn besluit.
De warme mok mee terug naar de bank,
Tjee, warm komt er van die mok af een enorme stank.
Oké An, klaar met de smoezen, drinken nu.
Maar die 100 calorieën in die mok staan in mijn hoofd nu gelijk aan een volledig bigmac menu.
Weerstand, zo veel weerstand, hoe kan ik dit mijn lijf in gieten?
Maar tegelijk voel ik mijn bewustzijn afnemen en mijn hartslag alle kanten uitschieten.
En dan ineens gaat de eetstoornisknop heel even uit,
En neemt mijn cognitie razendsnel het besluit.
Ik pak de mok en drink hem als een bezetene binnen een paar seconden leeg.
Waarna ik minutenlang blijf zitten op de bank, me niet beweeg.
De strijd is weer aan,
What the fuck heb ik zojuist gedaan.
Calorieën, met tegenzin, door mijn eigen mond.
Wat in de regel ‘dat mag niet’ was wat jij niet verstond.
Waardeloos, disciplineloos, je kunt echt helemaal niks.
Maakt serieus een lichamelijke sensatie je zo bang dat je voor een nutrie zwicht?
Het kan er nog uit meid, het kan nog, keihard de eetstoornis die spreekt.
Ik wil maar mijn verstand heeft toch nog enige kracht en weerspreekt.
Relativeer: wat je voelde was niet een beetje een sensatie,
Geef je lijf twee uurtjes en het is al weg door de fysiologische verbrandingsreactie.