Eerste blog na maanden radiostilte

Exact bijhouden hoeveel blogs ik heb geschreven heb ik nooit, maar dat het over de 50 heengaat, dat we ik wel zeker. En dan heb ik het alleen om degene die gepost zijn, niet die hun einde vonden in mijn zielige ‘ooit posten?-bestand. Deze blog voelt anders. Hier zijn vele aanwijsbare redenen voor:

• Het is de eerste blog die mijn site weer de wereld in brengt. Dat is toch ergens spannend. Het was echt een heel goed bezochte site, waardoor voor mijn idee de eisen heel hoog liggen, maar ik ben me er ook zeker van bewust dat die prestatiedrang door mezelf is opgelegd en enkel nadelig voor mezelf is.
• Ik ben huiverig geworden van alle kritiek die mensen leveren. Ondanks dat de verhouding lieve/normale berichten in aantal de negatieve berichtten overstijgen, merk ik dat ik gevoeliger ben geworden voor negatieve reacties. Reacties louter gebaseerd op het op instagram geschetste beeld, wat echt maar een heel klein deel van de werkelijkheid is.
• Kritiek over het feit dat ik weer mijn blog opengaat, naast positief of afwezig, ook bikkelhard zijn. Ik kan ze haast al invullen. Steek toch tijd en energie in beter worden en niet in onzin de wereld in helpen. Niemand neemt iets van jou aan, je bent niets dan een wandelende eetstoornis. Je bent een trigger voor kwetsbare vrouwen die er net zo uit willen zien als jij. En zo kan ik nog uren doorschrijven

Maar ik doe het wel, betekende dat de voordelen (naar waarschijnlijkheid) opwegen tegen de nadelen.

• Ik kan eindelijk weer schrijven. Mijn visie op dingen delen met anderen. Daardoor mensen minder alleen laten voelen, mensen in contact brengen. Maar ook een manier om over dingen na te denken op een diepe wijzen, immers kan ik anders nooit een visie delen.
• Tijdverdrijf en dagbesteding. Sorry mensen, maar dit is toch ook een hele grote functie.
• De wereld een werkelijk beeld tonen van LES (langdurige eetstoornissen). Zoals ik laatst met een zorgprofessional besprak (daar kwam zij mee trouwens), is dat het beeld in de media als volgt is: meisje onzeker/mentale problemen  meisje valt gevaarlijk veel af  meisje wordt opgenomen, krijgt therapie  na 2 jaar is meisje gezond. Dit is soms de werkelijkheid, blesss those girls, maar vaak is het niet zo rooskleurig. Meiden hersstellen, maar veel meer mannen en vrouwen die anorexia hebben, zullen dit langdurig hebben tot een vervroegd overlijden of zullen in een crisis overlijden. Dat is de harde werkelijkheid.
• De maatschappij een spiegel voorhouden hoe omgegaan wordt met mensen in de maatschappij die er anders uitzien dan gebruikelijk.

Positief, ik schreef dit binnen 30 minuten, zonder veel nadenken, haast automatisch. Ik kan het nog, in het blogbrein duiken zoals ik die voor mezelf ontwikkelde. Naats alle cognitieve gebreken is dit toch een erg fijn gegeven.