Ik sprak een tijdje terug met een arts in het ziekenhuis over mijn overlevingskansen. De exacte getallen ga ik niet noemen, maar wat ik erover wel wil zeggen, is dat die op dit moment echt niet gunstig zijn. Als alles doorgaat zoals het nu gaat, is de kans kleiner dat ik het eind van het jaar niet haal dan wel, dat ik nog 5 jaar voortleef nihil. Beangstigende cijfers. Maar geen zorgen hoor, ik overleef dit gewoon.
Ontzettend dubbel, soms wisselend in de tijd maar soms ook in het moment zelf. In hoeverre ik me zorgen maak over daadwerkelijk doodgaan aan de eetstoornis hangt enorm samen met mijn gewicht, bloedwaardes, controles maar vooral met hoe ik me voel en hoe ik vind dat ik eruitzie.
Ik voel me goed
Als ik me goed voel, dan voel ik me per definitie onoverwinnelijk. Gerust, mijn lijf zal zijn huidige status stressvol vinden, maar doodgaan, nee dat gebeurt voorlopig echt nog niet, daarvoor ben ik echt nog te goed. Maar die ‘ik voel me goed’ norm schuift mee met de algemene norm. Waar vroeger alle uitroeptekens gingen branden bij een keer een flauwte onder e douche, denk ik nu, ja An dom, dit had je kunnen weten, waarom ben je dan weer zo koppig dat je toch gaat staan, je weet toch dat je zitten moet. Met andere woorden, wat ik nu onder goed voelen schaal, daar zou ik me 10 jaar geleden voor hebben ziekgebeld. Op dit moment voel ik me ook goed. Ja mijn zitbeenderen doen pijn, linker schouderblad, de focus van m’n zicht is soms even weg, ik laat steeds dingen uit m’n handen donderen, ik ben een beetje misselijk, ik ben behoorlijk moe, en m’n botten en spieren doen gewoon een beetje pijn. Alles binnen de normen. Ik voel me goed. Niets om me druk om te maken.
Ik voel me mwah
Een ik voel me niet goed maar ook niet slecht maar ik kan niet uitleggen wat ik voel vind ik nooit prettig. Meestal is suiker prikken de oplossing, maar als die goed is, dan word ik er altijd wel wat onrustig van. Want wat nou als het mijn bloedwaarden zijn. Mijn kalium bijvoorbeeld, dat zou niet de eerste keer zijn. Ik maak me hier echt nog geen zorgen om doodgaan hoor, maar besef me wel altijd dat het toch wel serieus is.
Ik voel me heel slecht maar ben adequaat
Ik voel aan mijn lichaam dat het goed fout is. Heel veel verschillende acute problemen heb ik vaak gehad en weet daardoor hoe ze aanvoelen. Hypoglycaemie, hypokaliëmie, hypotensie. Maar heel veel ook niet. Soms voel ik letterlijk de kracht van mijn hartslag en de frequentie afnemen. Word ik spontaan enorm benauwd. Val ik flauw en kom weer bij en dat constant. En zo zijn er heel veel dingen te bedenken. En dan, dan komt de angst. Kut man, straks is dit echt de laatste keer dat ik slapen ga en word ik niet meer wakker. Maar altijd is dat stemmetje er die dan zegt, ach joh, stel je niet zo aan, je hebt nog reserves zat. Ik weet niet naar welke ik moet luisteren, voel de angst maar kan het me nog altijd niet voorstellen.
Ik word minder adequaat
Hett eerste wat dan verdwijnt bij mij is het ziekte-inzicht. Ik wil alleen gelaten worden. Iedereen moet weg. Blijf van me af. Laat me slapen. Op zijn aller slechts ben ik niet bang. Op zijn aller slechts wil ik alleen zijn en gewoon slapen, slapen tot ik weer beter wakker worden. Want ik doodgaan? Nee tuurlijk niet.
Kan ik doodgaan aan de eetstoornis
Cognitief weet ik dat ik zodanig slecht ben lichamelijk, dat ik daadwerkelijk kan overlijden, heel snel. Maar ik voel het niet. Meestal niet. Behalve dus als ik symptomen ervaar die echt beangstigend zijn zonder een verminderd bewustzijn. Misschien is dit wel een beschermingsmechanisme van je eigen brein, dat het zich afsluit voor zijn eigen sterfelijkheid en doorvecht. Als dat zo is ben ik mijn brein dankbaar. Het zou namelijk vreselijk zijn om echt altijd in doodsangst te leven. Nee dan liever de misschien irrealistische, ik ben nog lang niet ziek genoeg om dood te gaan. Dat scheelt in ieder geval mentaal heel veel stress.