Ik had gisteren een onwijs interessant gesprek met mijn therapeuten over het onderwerp, splitsen van cognitie en emotie en daardoor het kunnen depersonaliseren van de ziekte anorexia. Wat dit inhoudt? Cognitie = het feitelijk weten dat je de symptomen van anorexia hebt, het weten dat ze daar zijn, dat je eraan voldoet. Emotie = het niet kunnen invoelen/voorstellen dat je de ziekte hebt, ondanks dat je cognitief weet dat je hem wel hebt. Dit kan dusdanige vormen aannemen dat je je depersonaliseert van de ziekte. In mijn geval, ik weet dat ik anorexia heb, maar ik voel niet dat ik het heb, ik begrijp niet dat anderen die kunnen zien of vinden en ik voel me geen anorex (voor zover dat een gevoel is). Druip je bij deze af, ik snap hem helemaal, dit is best taaie materie, maar zeker voor de mensen onder ons met langdurige anorexia kan dit heel helpend zijn om in te zien.
Ik sprak mijn therapeut voor het eerst na de complicatie dinsdag waardoor ik in het ziekenhuis terecht kwam. Feedback Therapeut: je vertelt dit volledig emotieloos, alsof je een casus presenteer bij een overdracht voor de verpleegkundigen in plaats van dat dit jou is overkomen.
Mijn commentaar: dat is ook precies hoe het voelt. Het voelt totaal niet alsof ik levensbedreigend ziek was. Totaal niet alsof dit bijna mijn einde was. Meer als een soort van aanstellerij van mijn lichaam waar ik niet over wil zeiken dus dan maar volledig functioneel en feitelijk vertel.
Mijn neiging: ik wil op bepaalde dingen ingaan. Ten eerste, het is ook een casus, alleen speel ik toevallig de hoofdrol in deze casus. Daarbij vraagt zij mij om wat er gebeurd is. Daarbij vraagt zij toch om een soort overdracht, om wat er feitelijk is gebeurd, ze vraagt toch niet wat ik erbij voelde. En overkomen, dat woord voelt voor mij volledig misplaatst. Dingen rondom de eetstoornis overkomen mij niet. Dingen gebeuren omdat ik het zo bond heb gemaakt, zo heb verpest, dat dit het resultaat is. Dit geldt overigens echt alleen voor mij, niet voor alle echte anorexen.
Scheiding van emotie en cognitie
De therapeut benoemt dat mijn coping momenteel (en eigenlijk al zo lang als ze me spreek) is mijn cognitie en emotie volledig scheiden en mezelf daarmee te depersonaliseren van mijn eigen ziekte. Door alles feitelijk te houden, uit te drukken in nummers, medische feitelijkheden en vooral nul emotie, voelt het niet alsof het over mij gaat en, hier zit vooral de key, hoef ik niet te voelen maar ook niet te handelen. Ik steek mijn kop in het zand. Zodat ik niet gestrest hoef te zijn over mijn eigen situatie. Zodat ik geen noodzaak heb om te veranderen. Zodat ik me kan verschuilen in gesprekken achter mijn intelligentie en nooit echte shit hoef aan te gaan. Ik heb nul noodzaak me zorgen te maken over mezelf, ik ben immers echt niet ziek (genoeg) om echt dood te gaan, dun genoeg om niet meer op m’n reserves te teren. Want, hoe doen al die echte anorexen dit dan?
Depersonalisatie van de ziekte
Ik leun zo op feiten en kennis dat ik enkel nog praat over anorexia alsof het over een ander gaat. Ik heb ook echt niet meer het idee dat ik anorexia heb. Waarom? Feit is, ik zie geen vrouw die vel over been is, dus geen anorex, dus ik heb geen anorexia. Dat een uiterlijk in feiten subjectief is en niet objectief, daar ga ik aan voorbij. Best tegenstrijdig aangezien ik schuil achter een lichtstraal is een lichtstraal maar ik weet dat de interpretatie van de lichtstraal gekleurd wordt door het oordeel van de prefrontale cortex, hetgeen beschadigd bij ondergewicht en ondervoeding. Ik verschuil me dus bewust achter een drogfeit. Daarbij is het feit dat mijn BMI onder de 12 is, hetgeen veel meer bewijst dan een lichaamsbeeld, namelijk gevaarlijk ondergewicht. De enige redenatie die ik daar tegenaan gooi is, ik leef al zo lang zo, mijn lichaam kan daar schijnbaar op varen. Bullshit, waarom lig ik dan zo vaak in het ziekenhuis. Opnieuw een keuzen om te varen op een drogfeit. Plus ik zie er gewoon normaal uit, dus waarom kijken naar zo’n stom getalletje, jep, dit heb ik al eerder een drogfeit genoemd.
Conclusie: ik depersonaliseer mezelf van de ziekte omdat ik er (onbewust) voor kies de ziekte niet (meer) te willen hebben en daarom de feiten er omheen verzamel.
Scheiding van cognitie en emotie
Ondanks dat ik mijn eigen depersonalisatie kan weerleggen met cognitie, blijft de emotie uit en blijf ik me depersonaliseren met dezelfde redenen. Dit omdat ik het tegendeel van mijn argumenten niet kan bewijzen. Is het dan niet genoeg bewijs dat zo veel mensen zonder het uit te lokken zeggen dat je dun bent? Nee, ik moet het met eigen ogen zien, hoe kan ik nou aannemen dat iets de realiteit is als ik zelf duidelijk iets anders zie? Is het dan niet willen aannemen? Om niet tegen de ziekte in te gaan? Of houdt de hele wereld me voor de gek. Statistisch gezien zal het eerder aan mij liggen dan aan de hele wereld. MAAR IK ZIE HET NIET. En ik wil het niet zien. Ik blijf tegenargumenten zoeken. Tegenbewijzen zoeken. Omdat ik geen anorexia heb zolang ik niet in wil zien dat ik anorexia heb. Zolang ik niet bang wil zijn voor mijn eigen leven. Zolang ik mijn angsten niet echt aan wil gaan en tegen een bikkelharde ziekte. Want op de vraag, hoe doen echte anorexen dat, kan ik simpelweg antwoord geven door het te gaan doen, die echte anorex ben ik (cognitief) natuurlijk al lang.
Moet je het voelen om het te doorbreken
Het meest ideale beeld zou zijn dat je daadwerkelijk zou gaan voelen dat je jouw leven in gevaar breng door het ernstige anorectische beeld dat je hebt. Dat je daadwerkelijk ernstig ondergewicht hebt. Dat je echt enorm ziek ben. Maar stel dat is niet haalbaar, of niet haalbaar op dit niveau van ondervoeding. Dan zit er nog maar een ding op om dit te overleven (emotioneel overleef je ook door niets te doen, maar cognitief weet je best dat het binnen een paar weken over is). En dat is: geen sondevoeding en rust accepteren omdat het moet (het punt waar je nu misschien zit en waar het vaak misgaat omdat je daar regelmatig opstandig van wordt), maar:
Sonde (of eten), vocht, aankomen en medicatie accepteren omdat jouw lichaam met somatische waarden aangeeft dit nodig te hebben.
Koppel het los van:
- Hoe ziet mijn lichaam eruit
- Hoe ik denk dat anderen mijn lichaam zien overgewicht/normaal gewicht/ondergewicht/anorectisch
- Of ik denk dat anderen mij anorectisch vinden/vinden dat ik behandeling verdien
- Of de bloedwaarden op dit moment tolerabel zijn (dat moeten ze zijn en dat moeten ze blijven, het is niet het doel om ze ongezond te maken)
- Of de controles goed zijn (het is geen prestatie om waardes extreem de desorganiseren, het is zorgelijk en ziekelijk, geenszins positief)
- Tijd/moeite innemen van zorgverleners (dat is letterlijk hun baan)