Dit is een verhaal dat slechts gaat over de afgelopen laten we zeggen 10 dagen. Niet erg blog waardig, ook niet erg categorie ‘mijn verhaal’ waardig. Toch besloot ik hier een blog over te schrijven. Omdat precies dit zo kenmerkend is voor mijn eetstoornis. Ik krijg inzichten, krabbel langzaam op, trek iedereen mee omhoog, houd dit een behoorlijk lange tijd vol, blijf iedereen omhoogduwen maar zelf donder ik weer naar beneden. Onzichtbaar want je kunt niet duwen als je zichtbaar valt. Ik word de motivator voor anderen die zelf keihard terugvalt. Een hypocriete dubbelrol. Maar wel een rol die mij volledig eigen is geworden.
Ik neem je kort mee in het proces van inzichten krijgen, anderen en mezelf omhoog takelen en vervolgens blijven duwen maar zelf vallen. Maar ik begin bij de vorige episode zelf vallen maar kei en kei en keihard duwen. Welkom in mijn wereld in de eetstoorniskliniek, een aantal maanden geleden.
Ik ging vanuit maandenlange ziekenhuisopnames door naar de kliniek. Omdat ik wilde herstellen. Nee, eigenlijk totaal niet, omdat aanmelden bij de kliniek een vereiste was van mijn laatste ziekenhuisopname en toen ik daar weg ging, kwam alles door mijn slechte toestand in een stroomversnelling. Van de sonde af, dat wilde ik wel, maar aankomen, dat eigenlijk totaal niet. Ik had voor mezelf geaccepteerd dat dat bij de opname om van de sonde af te komen hoorde, maar het er allemaal weer af mocht zo gauw ik thuis was, ja mensen, de meest gezonde eetstoornisgedachte van de anorex in de kliniek. Eenmaal in de kliniek werd ik voor alle jonge meisjes een soort kliniekmama, ik hoorde de verhalen aan, gaf eenieder advies. Ook voor alle anderen stond ik zo veel als ik kon klaar. Gesprekken, stukken, brieven, gedichten, tekeningen, alles wat helpend voor de ander was. De enige voor wie ik niet klaar stond was ikzelf. Ik durf oprecht te zeggen dat ik heel veel meiden (er waren alleen meiden, dit is geen discriminatie) heb geholpen en daarmee zelf ook een gevoel van voldoening heb opgedaan. Ik was zelfs de lulligste niet om de socio’s af en toe te therapeuten. Dat ik de rol van therapeut in de kliniek aannam, daar was ik open over in gesprek en dat werd de behandelaren ook al snel duidelijk. Er werd ook al snel gezegd tegen me dat mijn coping in een kliniek zelf therapeut spelen is maar dat ik daar mezelf niet mee help. Conclusie, weken en weken heb ik geduwd maar ben ik deels zichtbaar maar deels ook onzichtbaar gevallen. Tot ik zo ver was gevallen dat ik uitgeput was en ik verliet de kliniek, omdat ik niet meer kon, ik was kliniek moe. Ik koos voor mezelf. Ik koos om de rol van therapeut los te laten en die van patiënt weer aan te nemen. Ofwel ik ging naar huis en dook de eetstoornis in.
4 hele dagen later belande ik al in het ziekenhuis, dusdanig slecht dat ik aan het infuus moest. Ik had wel pech, want naast ondervoed kreeg ik ook nog een maagdarminfectie en direct daarop volgen covid. Nog geen week na de kliniek, waar ik wel had bereikt om eindelijk niet meer sonde-afhankelijk te zijn, was ik weer sonde-afhankelijk. Maar die sonde, was meer schijn dan voeding. Want je moet hem daadwerkelijk aanzetten, wil het werken. En zo zijn er heel veel trucjes om mensen voor de gek te houden. Ik gleed af tot voor het niveau van de kliniek en kwam in het ziekenhuis voor een langere opname. We gaan de nieuwe fase in. De inzicht-fase.
Ik heb hier een hele lange blog over geschreven, over de inzichten die ik hier verkreeg. Deze is hier te lezen (https://www.annaspreekt.nl/2023/05/26/inzichten-die-ik-verkreeg-over-herstellen-van-anorexia-nervosa-gepubliceerd-op-een-bekende-website/). Kortgezegd: als je kiest om patiënt te blijven, a.k. de sonde te weigeren, dan word je niet magisch beter en ga je binnen enkele weken op een hele nare manier dood. Als je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen daden, zelf actief zorgt dat je lijf gevoed raakt, je regie pakt voor je eigen leven, dan zul je zien dat je daadwerkelijk een leven krijgt. Ik begon hiermee in het ziekenhuis, en het werkte, ik voelde langzaam wat leven terugkomen. Stapje voor stapje werd ik sterker. En ik kreeg het gevoel dat ik dit moest delen. Dit is de key om stappen te zetten in de eetstoornis (dit klinkt nu bijna manisch, maar het is nog altijd de werkelijkheid waar ik in geloof en ik voel nog altijd de behoefte dit met iedereen te delen, van daar ook mijn site, die trouwens een stuk breder is (geworden).
Een nieuwe fase zette zich weer in. Ik was thuis. Breidde mijn blog uit, startte mijn site, stond heel veel mensen (patiënten en professionals) te woord en nouja, veel meer hoef ik niet te zeggen want dit deel heb ik jullie in meegenomen. Lang verhaal kort, ik wilde mijn woord verspreiden, maar dat het zo wijd verspreid werd, dat had ik echt niet zien aankomen.
En toen, een dag of tien geleden, begon mijn hoofd weer langzaam eetstoorniswanorde te vertonen. Emotie boven cognitie te gooien. Wat zou er gebeuren als de pomp met x omlaag gaat, ik heb immers nog wel iets marge in mijn gewichtsstabilisatiemarge , ‘ik doe in wezen niets fout’. En die gedachte nekte mij de afgelopen dagen. Want ik bleef in de marge, de sonde ging omlaag, mijn energie ging omlaag, mijn vitale functies gingen omlaag, maar ik bleef in de marge. Ik bleef blogs schrijven maar over onderwerpen anders dan mezelf of die niet meer van toepassing waren, het zou hypocriet zijn om te roepen dat je niet naar je eetstoornis mag luisteren terwijl ik het zelf wel doe. Ik blijf duwen terwijl ik zelf keihard neerflikker. En dit was meteen het enige wat ik deed, ik lag alleen nog maar, geen energie, controles om te janken, maar ik bleef in de marges, dus ik deed in wezen niets fout. Maar als ik toch altijd maar binnen die marges blijf, misschien heb ik de sonde dan wel gewoon helemaal niet nodig, ik verwijder hem wel tot ik onder mijn marge zit. Cognitie: DOE NORMAAL DOE NORMAAL DOE NORMAAL DOE NORMAAL DOE NORMAAL DOE NORMAAL DOE NORMAAL, Emotie: goed plan, doei sonde. En nu drie dagen later, vind ik het leven echt niet meer leuk en ben ik eens goed bij mezelf na gaan denken. Was ik niet die vrouw met al die inzichten? Was het leven niet leuker toen ik mezelf voeding toestond. Had ik niet gezegd nooit meer zo geleid te worden door een totaal irrationele stoornis in mijn eigen hoofd. Het wordt tijd voor de nieuwe fase. Inzichten omzetten in handelen en iedereen daar weer in meenemen. Anna is back mensen. Het kostte even.
Algemene blik op de afgelopen dagen: ik merk dat mijn terugvallen veel rigoureuzer worden naarmate ik langer in de eetstoornis zit maar ik naarmate ik al lager in gewicht zit bij de inzet van een terugval. Dit an sich is zorgelijk en gevaarlijk want zo veel marge heb ik momenteel niet. MAAR, de periode tussen neervallen en inzichten verkrijgen worden steeds korter. Hier kon jaren terug gerust een jaar overheen gaan, nu was daar 10 dagen voor nodig. 10 dagen te veel, 10 dagen mijn lijf weer een flinke optater gegeven. Maar wel beperkt tot slechts 10 dagen.