Eetbuien – hoe is dat

Een eetbui is voor iedereen anders, maar er is een hele grote overeenkomst, namelijk, tijdens de eetbui wordt een gevoel van verlies van controle ervaren. In mensentaal betekent dat dat je het gevoel hebt niet anders te kunnen dan eten.

Soorten eetbuien

Er bestaan twee soorten eetbuien:

• Objectieve eetbuien: je eet hoeveelheden in een moment die anderen buitengewoon groot vinden en waarover jij geen controle ervaart.
• Subjectieve eetbuien: je eet terwijl dat niet mag van jezelf maar je kan je niet beheersen. Anderen zien dit niet als een abnormaal grote portie.

Ik heb met beiden ervaring.

Objectieve eetbuien – een geheime wereld

Ja de objectieve eetbui. De eetbui waar bijna iedereen die ze heeft zich zodanig voor schaamt dat ze er absoluut niet over praten, en als ze er al over praten, het bij het woord ‘eetbui’ houden. Ik ook. Want ik schaam me ook. Sterker nog, nu ik aan het schrijven ben, denk ik, ik kan nog terug, ik kan het nog verwijderen. Maar ik voel dat dit taboe doorbroken moet worden. Dat het geen geheime wereld moet zijn. Dat het taboe door iemand moet worden geopend. Dus ik besluit bij deze je mee te nemen in 1 eetbui ronde. Hierbij zeg ik dat dit soms blijft bij 1 ronde, maar soms ook tot wel 12 per dag. Dat hangt enorm af van mijn mentale toestand en de focus van mijn eetstoornis.

Ik neem je mee in mijn standaard objectieve eetbui

Ik zit op de bank en de drang begint op te lopen. Echt uitleggen wat ik voel kan ik niet, maar ik weet dat dit gevoel op gaat lopen, uit de hand gaat lopen, uiteindelijk oncontroleerbare spanning gaat geven. Ik moet dat voorkomen, ik moet nu handelen. Wat helpt? Eten. Ik ga een eetbui houden. Ongelimiteerd eten gedurende exact 30 minuten. Ik trek de koelkast open. Niets boeiends. De opslagkast, ook niets boeiends. Oké ik zal naar de supermarkt moeten. Schoenen aan, lopend naar de supermarkt. Daar mag ik twee soorten producten kopen: koek en snoep waarvan de gehele verpakking <1,00 euro is OF vegetarische voeding met een kortingssticker. Ik ga naar de kassa net mijn buit. Schaam mij rot, dit is geen normale aankoop, wat moet de supermarktmedewerker denken. Maar je moet, je hebt de voeding nodig. Spanning bouwt op maar ernaast ontstaat een soort vreugde door het zien van alle voeding. Snel naar huis. Thuis bepaal ik wat ik verwacht te kunnen eten in 30 minuten en leg ik klaar in een kom en op een bord. Alles wat klaargemaakt moet worden maak ik klaar. De spanning blijft stijgen. Ik moet me inhouden niet ergens een beetje van te proeven, maar het kan niet, dan gaat de 30 minuten in. Als alles geprepareerd is, alles perfect ligt, dan positioneer ik me en zet de timer. Ik begin te eten. De eerste happen zijn fijn en lekker, ik had immers al een tijd niets ‘lekkers’ gegeten. Al snel is het helemaal niet lekker meer. Maar ik moet door. De 30 minuten volmaken. Proppen, eten tegen heug en meug. Happen, kauwen en slikken. De 30 minuten wegkijken. Ik ben misselijk, zodanig dat ik er oncomfortabel van ben. Maar ik moet door. Ik moet 30 minuten eten. Dit is de afspraak, dit is mijn ‘gratis eten’. Zo heeft mijn hoofd het genoemd omdat ik zeker weet dit volledig te kunnen compenseren. En dan gaat het wekkertje af. Oprecht blij dat de tijd op is, direct naar het toilet. Alles eruit, en dan volgt de echte ontlading. Dan pas voel ik me echt rustig. Dan is de chaos in mijn hoofd weer wat gezakt en ik mijn dag voortzetten. Ik heb tussen de 15 en 20 euro weggegeten en in het toilet laten verdwijnen. Maar zeg ik tegen mezelf, ik ben tenminste wel weer rustig, dus ik deed het niet voor niets.

Dit is mijn unieke verhaal over eetbuien houden en hoeft absoluut niet de jouwe te zijn. Slechts een voorbeeld, niet de uitleg. Kun je je hier niet in vinden? Dan heb je gewoon op een andere manier een objectieve eetbui. En als leek, houdt goed in het achterhoofd, dit is mijn voorbeeld, maar ik ben niet DE bouliem maar heb slechts ervaring met eetbuien.

Subjectieve eetbuien

Subjectieve eetbuien ontstaan vooral vanuit restrictie vanuit je eetstoornis. Jezelf bepaalde voedingsmiddelen niet meer toestaan.

Een simpel voorbeeld: ik mag nooit meer kaas eten, die vette zoute plakken zijn zooooooooo slecht. Vervolgens, neem ik een tosti met niet een maar twee plakken kaas, omdat ik de kaas niet meer kan weerstaan. De spanning is enorm opgelopen en de gedachten aan kaas neemt je hele hoofd over. Jij bent alle controle kwijtgeraakt. 2 plakken kaas, hoe kon je. Vraag de gemiddelde Nederlander, 2 plakken kaas, ach dat doet iedereen wel eens toch.

Toch vinden subjectieve eetbuien net als objectieve eetbuien bijna altijd achter de schermer plaats, ofwel als iemand alleen is. Uit schaamte.

Bericht

Lieve mensen, eetbuien doe je niet expres, compenseren doe je niet voor de lol. Je mag erover praten. Het is niet hygiënisch fantastisch en ook niet normaal maar het maakt je geen vies persoon. Je bent gewoon een mens als ieder ander, met gelijke rechten en waarden. Door het een geheim te houden zal er nooit iets veranderen. Dat is toch niet wat je wil?