05-02-2023
dit gedicht is zonder controle tijdens een opname in een ruk geschreven en niet gecontroleerd op fouten. Mocht je er een spotten, laat even een reactie achter, dan pas ik het aan
Het leven is een grote cirkel, als je erop gaat letten,
In de grote dingen des levens, maar ook in de kleinste facetten.
De grootste cirkel die wij nu kennen is die van het heelal.
Alle sterren ontstaan en komen na miljoenen jaren weer tot val.
Planeten ontstaan door de big bang, althans dat is voor nu de meest gangbare theorie,
Zullen weer vergaan door een door ons nog niet ontdekt mysterie.
Wij zijn niet afhankelijk van alles sterren, maar wel van onze zon, die net als alle sterren zal vergaan,
Waardoor er geen enkele vorm van leven meer op de aarde zal bestaan.
Geen zorgen, dit is zo ver dat je het toch niet meemaken zal, dat is een feit.
Want tegen de tijd dat het zo ver is, ben jij al dood en is de mensheid waarschijnlijk ook al verleden tijd.
Want ook het ontstaan en vergaan van diersoorten is een groot repeterend patroon.
En de mens, die zich over het algemeen superieur voelt aan de rest van de organismen, is ook gewoon een hieraan voldoend soort, in plaats van een soort zittend op de troon.
Sterker nog, de mens vertoont een beeld vaan vele snellere evolutie,
En daarmee een onwijze toename in de snelheid van zelfdestructie.
Want de mensheid is op allerlei manier bezig zijn eigen soort op te heffen,
Klimaatverandering, overbevolking, oorlog, steeds krachtigere vormen van wapens, die de individuele volkeren misschien macht geven maar zonder te beseffen,
Dat deze dingen allemaal enkel destructie van de leefbaarheid op aarde in gevaar brengt.
De macht van de mens zo groot dat het het leven van onze eigen soort maar ook die van alle andere huidige diersoorten niet bepaald verlengt.
Maar geen zorgen, ik acht de kans klein dat de mensheid vergaat voor jij zelf de wereld verlaat,
Dus je kunt net als het grootste gedeelte van de wereldbevolking je kop in het zand steken en doen alsof je zelf geen aandeel van het probleem vormt en de schuldvraag lekker bij een ander laat.
Want ja, de meest relevante cirkel voor jezelf is de cirkel van dood en leven
We beginnen allen als koolstof, ontstaan uit twee celletjes, vormen een mens, gaan dood en eindigen weer als koolstof, om even een hele snelle overview van deze cirkel te geven.
Deze cirkel snappen we erg weinig van, omdat we geneigd zijn ons gevoel erin te leggen.
Want waarom wordt jij gevormd uit koolstof en waarom verga je weer, wat maakt dat je leeft, onduidelijkheid die met wetenschap nog niet te verklaren is en we daarom bij een hogere macht wegleggen.
Het leven zelf gaat ook volgens een cirkel, een die niet altijd wordt doorlopen omdat hij eerder doorbroken kan worden door versnelling van de vorige cirkel, maar in het grote geheel wel bestaat.
Beginnen als afhankelijke baby, opgroeien tot steeds meer zelfstandigheid, tot de hersenen op een punt van dusdanige vergankelijkheid zijn gekomen, dat dat diezelfde afhankelijkheid weer ontstaat.
Tot zo ver de grote cirkel van het individuele leven,
Maar het bestaan heeft ons nog veel meer cirkels gegeven.
Zo heb je de cirkel van de generatie,
Eerst baby, dan ouder en dan grootouder, die allemaal telkens een plekje opschuiven, waarbij de laatste plek maakt voor de eerste positie.
Maar binnen het individuele leven, bevinden zich tal van repeterende cirkels, opnieuw te benoemen van algemeen naar gedetailleerd.
De oorsprong van een cirkel is meestal door tijd gedefinieerd.
Zo heb je de repetitie van de jaren, de maanden, de weken, de dagen, de uren, de minuten en de seconden.
Allen gekoppeld aan bepaalde gronden.
Zo heb je de jaren die opgedeeld worden in een cirkel van 4, winter, lente, herst en zomer, waarvan de volgorde nooit zal veranderen en de overgangen nooit onderbreken.
Perioden die zich ongeveer gelijk gedragen qua natuuromstandigheden maar ook vaste feestdagen bevatten en bij de mens vaststaande verwachtingen kweken.
Binnen de jaren, zijn de 12 maanden, die ook weer altijd op vaste volgorde langskomen.
Waar uit elke maand eigen vaste tradities en associaties voortkomen.
Van stoptober tot dry january, tradities gekoppeld aan maanden zonder enige vorm van logica en toch tot logica vermaand.
Maar toch een cirkel geworden door de algemene acceptatie van de koppeling van een traditie aan een bepaalde maand.
Binnen de maanden heb je dan weer de weken.
De associatie van de dagen binnen de weken is een stuk groter gebleken.
Want aan weeknummers koppelen we dan weer geen repeterende activiteiten of gedachten.
Maar de dagen binnen de week bevatten de logica der machten.
Dusdanig dat ik regelmatig hoor dat mensen het maandaggevoel of welke dag dan ook bezitten.
Iets wat ik niet begrijp daar een daag geen gevoel is, maar dit is thema voor een eigen gedicht, want zo’n interessant fenomeen als voelen als een niet-gevoel moet ik een andere keer maar eens goed voor gaan zitten.
Maar afgaande van de dagen, maandag staat in het teken van de week weer beginnen, het weekend over, starten van werk na uit te hebben gerust.
Want klaarblijkelijk ben je je van je werk op de eerste dag na het weekend meer bewust.
Dan de dinsdag, deze dag bezit niet veel, slechts een tussendag.
Maar gelukkig is daar de weekdoormiddenbreek woensdag.
En dan de donderdag, de ik verlang naar weekend dag maar dat duurt nog zo lang.
Op de vrijdag, het weekend bijna begonnen waarnaar een groot verlang.
Dan de zaterdag, eindelijk weekend, daar zijn we met zijn alle heel blij mee want data is een tijd van ontspannen.
Dat je buiten werktijden en tijdens werktijden op alle andere dagen ook gewoon kan ontspannen, blijkt een unieke en afwijkende gedachtespannen.
Zondag staat in het teken van rust en weekend maar tegelijk aanhikken van de maandag die weer komt.
En zo zijn we de dagen rond.
Dagen waar we zo onwijs veel aan gehecht zijn, wat mij betreft onwijs overdreven.
Want ze zijn enkel bedacht om logica en regelmaat te creëren in het mensenleven, anders zo onvoorspelbaar,
Waar iedereen zich aan vastklampt, maar volledig at random tot stand gekomen en daardoor voor mij een onlogische houvast, zo raar.
De uren, minuten en seconden zijn dan wel weer objectief meetbaar,
Logische eenheden van natuurkundige fenomenen en daarmee onbetwistbaar.
Maar binnen de vaststaande fenomenen hebben mensen hun eigen cirkels, voldaan aan een vaste rode draad.
Een rode draad waarvan de logica me volledig ontgaat.
Eetmomenten gekoppeld aan een range van tijd,
Maar wel in een vaste volgorde van ontbijt, lunch en warme maaltijd.
De normaliteit van verschillende etenswaren hangt dan weer vast aan elk eetmoment,
Overeenkomstige producten van ontbijt, lunch en diner als component.
In het leven van alle andere organismen wordt louter gegeten op basis van fysieke trek en beschikbaarheid,
Maar in de mensenwereld de vaste maar toch niet zo vaste eetmomenten als absolute waarheid.
Naast de eetmomenten is nog veel meer gekoppeld aan tijden,
Van slapen, tot douchen, tot vaste afspraken tot werktijden.
Een repeterend geheel, die ook weer vastligt per dag van de week.
Zo is een cirkel gecreëerd van activiteiten op momenten van de dag in momenten van de week, volledig als logisch aangenomen voor iedereen als leek.
Maar voor mij totaal niet logisch, omdat deze indeling geen theoretische basis heeft, maar een evolutie van normalisatie gedurende de geschiedenis van de mens.
Niet vanuit wat de mens nodig heeft, maar enkel uit een wens.
Een voorkeur, een manier voor het ontwikkelen van houvast
Maar hoe kan een volledige populatie zich vasthouden aan niet echt bestaande regels maar een algemene vage visie, die wij beschouwen als vast.
Nu hebben we de cirkel van de mens wel een beetje gehad, tenminste het gedragen,
Maar het lichaam van de mens heeft ook allerlei cirkels, die theoretische basis dragen.
Cycli op basis van hormonen, zoals het slaapritme, menstruatiecyclus, spijsvertering, energie en zo zijn er nog tich voorbeelden.
Celcycli die van allerlei invloeden afhankelijk zijn, hormonen, weefseltype, doorbloeding en allerlei fysiologische en pathologische beelden.
Nog kleiner dan deze cycli zijn de cycli van opbouw en afbraak van moleculen, bestaande atomen, die ieder uit elementaire deeltjes bestaat.
Deze deeltjes vormen tot grotere deeltjes en vallen weer uiteen, wat aan de basis van letterlijk elke cyclus, mega groot tot moleculair klein, staat.
Conclusie, dit hele gedicht had ik niet hoeven schrijven,
Als ik gewoon begonnen was de cyclus der elementaire deeltjes te beschrijven.