Mijn ervaring is dat ik bij ondervoeding een enorme constante zin in suiker krijg (suikercraving). Dit geldt voor heel veel mensen met ondervoeding. Dit komt door een heel natuurlijk fysiologisch proces van het lichaam. Omdat veel mensen met een eetstoornis zich gefaald voelen door suikercravings, vind ik het belangrijk hier een blog over te delen. Want mensen met een eetstoornis, suikercravings bij suikeronthouding is volledig normaal.
Ik merk dat er veel onbegrip maar vooral onwetendheid in de maatschappij ligt over dit onderwerp ligt. Heel zwart wit: Anorexen vinden zichzelf dik DUS anorexen willen niet eten DUS anorexen eten niet. Geen van allen is waar. We focussen nu op de suikercraving, dus anorexen willen niet eten. In de blog (iedereen met anorexia vindt zichzelf dik) ga ik in op het eerste misverstand), het derde misverstand ga ik veelvuldig op in.
Het lichaam is niet gemaakt voor een dieet met geen of weinig suikers. De verbranding van suiker (glucose) is namelijk essentieel om in leven te blijven.
De volledige theorie achter suiker en verbranding voer vrij ver om uit te leggen. Neem maar van mij aan dat glucose de enige manier is om verbranding te bewerkstelligen en dus te blijven leven. Er zijn 4 manieren om aan suiker te komen:
- suiker eten in de vorm van glucose (een enkelvoudig suiker (ofwel snelle suiker))
- Suiker eten in de vorm van zetmeel (een ketting van suikers die eerst geknipt moet worden door enzymen naar glucose))
- Gluconeogenese = suiker maken uit andere stoffen, namelijk eiwitten (te veel uit de voeding, of bij de gemiddelde anorex, spiermassa) of vet (bij de gemiddelde anorex geen/bijna geen sprake van).
- glycogenese: suiker halen uit de opslag, die grotendeels in de lever ligt. Probleem, mensen met ondervoeding hebben dit vaak niet meer, en moeten het dus echt hebben van de voeding, de reden dat je met ondervoeding veel sneller flauwval, bij lage suikers kun je niet je figuurlijke rugzakje aanspreken.
Waar het voorbij mee begint is koffie. Koffie was altijd gewoon een kop zwarte koffie, later kwam daar een scheutje melk en een half zoetje bij. En zo bouwen de zoetjes langzaam op. Tot de spectaculaire mok op deze kast met nog altijd een klein scheutje melk maar 7(!) zoetjes. Kleinere koppen 2-3, ‘s avonds eentje extra.
Ook mijn theesmaak verandert naar mijn voedingstoestand. Bij gezond gewicht drink ik neutrale smaken, soms herfst of winter. Maar tijdens ondergewicht de meest gekke smaken die hoe dan ook zoet zijn (Vooral caramelised pear is hier een uitblinker in, het is zoooooooo vies als ik gezond ben en nu bijna de enige die ik nog drink. Het is zelfs zo dat m’n man en ik hij het eerste vieze kopje tegen elkaar zeggen, het gaat weer beter). Grappige is wel dat ik nooit zoetjes in thee zou doen, dat hoort niet.
Waar ik in gezonde toestand water, thee en koffie drink, Ijsthee lekker vind op z’n tijd, heb ik nu een enorme voorkeur voor frisdrank (no bubbles en zero) en Dan voor SiSi, en je raadt het al, normaal lust ik dat niet. En zo heb ik voorkeur voor heel veel andere mierzoete zero dranken die ik in gezonde toestand enorm vies vind, maar waarbij ik nu zweer.
In behandeling heb ik veel patiënten gezien met hetzelfde, met als record 20 zoetjes in een klein bekertje thee.
Ook zweer ik bij zuigsnoepjes, vooral citroen en drop van een hele bekende keten, die kosten bijna niets en zijn super lekker.
Ik weet ook dat het gewoon wetenschappelijk is te verklaren maar alsnog is het een rare ervaring, wanneer je zelf merkt dat je van niets meer willen eten en drinken van moment of op moment ineens aan niets anders kan denken dan aan muffins en chocopasta.