Ik heb honderden gedichten geschreven over trauma, toen het trauma plaatsvond, in behandeling, de tijd erna, de tijd dat het net stopte, etc. Maar ik besluit deze (nog) niet online te zetten.
Hier heb ik meerdere redenen voor, en daar ik wil wel voor uitkomen.
- schaamte: ik heb nog altijd een schuldgevoel, gevoel dat ik het anders had moeten aanpakken, en wil niet dat de wereld mee oordeelt.
- Te privé: zo veel gevoelens, emoties en gebeurtenissen staan beschreven in deze gedichten, te veel voor een open publiek.
- Belastend voor bekenden: veel van mijn naasten en alle bekenden weten niet wat de aard is van mijn trauma en al helemaal niet gedetailleerd wat er is gebeurd. Ik vind niet dat dit de manier is dat ze daar achter behoren te komen.
- Loyaliteitsgevoel: ik heb niet het gevoel dat ik degenen die hebben bijgedragen aan mijn trauma voor de leeuwen kan gooien door te besluiten alle shit open en bloot op internet te gooien.
- Angst voor de mensen waar ik dit loyaliteitsgevoel voor voel.
- Angst voor de impact.
- Het voelt niet goed dus ik doe het niet. Eenmaal open is het open en kan ik niet terug.
- Het is voor mij nog niet voldoende verwerkt, ik ben volop in behandeling om het een plekje te geven en de lading eraf te halen.
Lang verhaal kort, dit is een trauma te persoonlijk, vers en te groots in mijn leven om met Jan en alleman te delen. Over de gevolgen van, de gevoelens zonder het trauma te noemen of de dissociaties zal echt wel het een en ander online komen, maar de details, zoals in heel veel gedichten wel zitten, blijven onder het kopje trauma uit. Dat is mijn keuze en dat is oké.
Zeker absoluut! Heel goed dat je dit zo benadert!