17-05-2023
Eindelijk zijn DE inzichten daar, die kuteetstoornis die moet stoppen, alles wat het brengt is enkel naar.
Maar ondanks de gigantische herstelmotivatie zijn die verdomde eetstoornisgedachten nog altijd daar.
Ondanks dat je met je volle verstand de eetstoornis geenszins meer gelooft,
Geven die gedachten nog altijd een strijd in je hoofd.
Dusdanig dat je weet dat je tegen de eetstoornis in moet gaan, want genezing is waar je volledig voor gaat.
Maar emotioneel wil je evengoed heel goed de eetstoornis achterna zodat die loodzware strijd weggaat.
Maar juist die strijd frustreert me zo enorm
Want eenmaal voor herstel gekozen wil je dat eetstoornisgedachten niet meer komen tot vorm.
Wil je absoluut geen sprankje blijdschap voelt bij het dalen van het nu al veel te lage lichaamsgewicht.
Wil je niet naar je eigen hoofd kijken en het eerste woord in jouw hoofd is ‘plofkip’.
Als je de feiten cognitief en gevoelsmatig eindelijk onder ogen ziet.
Dan wil je ook echt een graatmagere patiënt zien, niet een fysiek redelijk normaal persoon die uit de spiegel je ogen in schiet.
Maar hoe hard ik ook me best doe, de magere feiten echt letterlijk probeer te zien.
Kan ik enken de feiten onderkennen, de metingen, maar in de spiegel blijf ik een dunne vrouw maar echt geen zieke anorectische vrouw aanzien.
Maar eten, dat dient een groot doel, niet alleen je lichaam voeden maar ook je energie omhoog brengen en je stemming verbeteren.
Directe voordelen, vrijwel direct merkbaar, en dus is de taak duidelijk, meer voeding verorberen.
Nou deze is zo opper duidelijk, die zou toch makkelijk moeten zijn.
En toch doet de plusknop op de sondevoedingspomp zo fucking pijn.
Want er ontstaat een gigantische strijd tussen de eetstoornis en mijn cognitieve brein in mijn hoofd.
Omdat ik wil luisteren naar mijn emotie maar die wordt door mijn cognitief brein 100% helemaal niet geloofd.
En toch trekt die stomme emotie, laat mij op alle mogelijke wijzen geloven dat het echt de juiste is.
Maar met alle gezonde cellen in je lijf weet je dat het niet echt is, maar volledig mis.
Je kiest uiteindelijk voor de plus, je strijd is gewonnen door je gezonde kant.
Maar de strijd die het kostte, energie, tijd frustreren, de manier waarop de eetstoornis me afbrandt.
En dan zijn daar nog die eetbuien, die horen uiteraard niet bij een gezond leven.
Maar als de drang er is, dat echte diepe verlangen, hoe zorg je dan dat je niet vergeet dat je het oude leven stopt en je de nieuwe gezonde eetstoornisvrije intrede in je leven zou gaan geven.
Hoe denk je überhaupt na in momenten van echte zucht.
Hoe sta je stil bij wat je aan het doen bent voor je zwicht voor de absurde handelingen waarin je vlucht.
En dan loop je na je 30-minuten-vreet-roes naar het toilet en ben je weer bij volle verstand.
Oké Anna, je hebt het verpest, ruim je troep op, get yourself together, ga kijken hoe je het weer oppakt, en heb een beetje compassie, pak jezelf bij de hand.
Gebeurd is gebeurd, en nu door,
Want terugdraaien kun je het niet, maar hierdoor in de slachtofferrol komen voedt de eetstoornis alleen maar extra, en juist dat is niet wat je wil, dus zet vooraan de strenge compassievolle, maar vooral cognitief gezonde stem weer voor.
Want lieve Anna, herstel gaat niet enkel omhoog, zeker niet aan het begin.
Dus een misstapje zo nu en dan hoort erbij, als het geheel maar omhooggaat, de balans de plus in.
En dan is duidelijk welk inzicht nog erg moeilijk voelbaar is voor mijzelf.
En dat is een belangrijke maar ook een gevaarlijke, de compassie voor mezelf.
Misschien is het wel het gevaar dat te veel compassie leidt tot toelaten van de stoornis, dat ik voor de zekerheid hem nog grotendeels uit laat.
Maar enkel strengheid naar jezelf hou je ook niet vol, want je kan niet leven met bij elke misstap jezelf keihard bestraffen, daar moet een nuance bij in zekere maat.
Met de komst van compassie zal hopelijk de frustratie ook wat naar de achtergrond gaan.
Omdat de strijd er dan mag zijn, niet enkel vervelend, irritant en dom maar ook logisch en oké want lieve Anna je gaat een ziekte aan.