02-05-2023
Van het vechten zo moe dat tegen de eetstoornis ingaan een onmogelijke opgave lijkt.
Je verliest het, voelt het aan alles en het enige wat je wil is iemand die je een oplossing rijkt.
Je roept om hulp, schreeuwt, slaat om je heen,
Mensen horen, zien je pijn, willen helpen, maar hoe, een idee geen.
Volledig machteloos kijkt iedereen toe.
Want de regie ligt bij mij, ik moet het zorgen dat ik het doe.
Ik moet me voeden volgens de afspraak,
Of het lukt of niet, maakt niet uit, want afspraak is afspraak,
Alleen dan is er behandeling mogelijk, als ik me aan mijn deel houd,
Want daar is het vertrouwen van een afspraak op gebouwd.
En hoe vaak ik ook aangeef dat ik wel wil maar het niet lukt,
Het wordt direct onder tafel gedrukt.
Oja, zorgelijk, dat is de situatie zeker,
Maar jij bent je enige redder geen smeker.
Dus doe gewoon wat je moet doen of ga dood,
En wij staan naast je, ondersteunen je, maar doen eigenlijk geen kloot.
Gewoon je pomp omhoog, en dat dan gewoon tolereren,
Je gewicht zal stijgen, dat heb je te accepteren.
Maar hoe, ja dat is volledig aan mezelf,
De hulp gaat niet verder dan wat ik ook wel wist zelf.
Maar de paniek die ik kan voorspellen dat komen gaat,
Dat moet ik voor mijn eigen rekening nemen, ookal weer ik me daarmee totaal geen raad.
Tuurlijk, die pomp omhoog zetten, dat is helemaal niet het probleem, niet waar mijn paniek op aanslaat.
Juist die veranderende cijfertjes, de paniek, de veranderingen in mijn lijf, dat is wat de handeling onmogelijk maakt