30-04-2023
Steeds een beetje meer dringt het besef bij mijzelf door,
Dat ik het contact met deze wereld stukje bij beetje verloor.
Lichamelijk blijft er steeds minder en minder van mij over,
Maar ook mijn stem steeds krachtiger, mijn opinie steeds minder verspreid Nederland over.
Steeds minder relevant in het leven van vage bekenden,
Maar ook een steeds grotere last in de levens van naasten, die jou steeds meer als probleem in plaats van als geliefde erkenden.
Gesprekken gaan niet langer over het dagelijks leven, maar over hoe leven met mij in hun leven,
Hoe kunnen zij voortleven zonder dat ik te veel last in hun leven zal geven.
Liefde voel niet alleen ik steeds minder voor anderen, maar anderen ook voor mij,
En naast eenzaamheid komen ook steeds meer fysieke klachten en pijn bij mij dagelijks leven bij.
Mijn leven sluit niet meer aan op die van de mensen om me heen.
Iedereen voelt zich machteloos, ik voel me vooral heel alleen.
De discussies uit wanhoop volgen elkaar op,
Dit slokt energie op, iets wat ik helemaal niet heb, want zelfs bij niets doen, is mijn lichaam al op.
Steeds vaker, steeds langer slapen, geeft mijn lichaam aan dat het op gaat geven.
Enkel nog onder mijn warme deken wachten tot het eind van mijn leven.
Tenzij iemand de reddende engel uithangt, mij onder dwang bijvoedt, en ik er weer even een paar maanden tegenaan kan.
Iedereen om me heen, ik een totaal ander persoon, maar binnen korte tijd weer waar ik kwam van.
Omdat iedereen zijn hand reikt, ik die aanpak, uit mijn dal kruip, maar halverwege de tocht omhoog toch de hand wegens andere reden weer loslaat.
En mijn eetstoornis er op een punt dat hij er niet klaar voor is weer alleen voor staat.
Snel val ik terug in gedrag, het lichaam gaat mee,
En binnen aanzienlijke tijd zijn we terug op dit punt, en weet niemand meer, wat moeten we er nou weer mee.
Iedereen verdeelt zich in twee kampen, zowel de mensen om me heen als de hulpverleners.
De gene die de rol aan nemen van persoon die er altijd is, vol liefde, steun, helpende woorden, knuffels en werkelijke zorgverleners.
Maar het tweede kamp, is helaas veel groter, en ziet er bij hulpververleners en naasten anders uit.
Die vriendin die zich vriendin noemde, kan jouw achterachteruitgang niet langer aanzien, jouw keuze tot je leven zo verpesten, en dus bannen ze je hun leven uit.
De hulpverleners reageren op twee manieren, namelijk, sorry je bent te complex geworden voor de hulp die we je kunnen bieden, waarna je het zonder hulp verder mag uitzoeken.
Of de groep die zich op jouw eigen verantwoordelijkheid beroepen.
Het kleine groepje wat er dan overblijft, die waardeer ik enorm, begrijp me niet verkeerd,
Ik hou van ze, ga voor ze door het vuur, maar krijg met zo weinig hulp mijn eetgewoontes niet afgeleerd