24-04-2023
Spelen met je leven, het klinkt zo liefelijk, zo schattig, zo klein,
Je speelt met je leven, je mag gewoon even een klein meisje zijn.
Misschien is dit de reden dat, je speelt me je leven, bij mij totaal niet hard aankomt.
Dat ik dat niet koppel aan werkelijk gevaar dat op me afkomt.
Dat ik gedrag vertoon wat drastisch moet veranderen omdat er anders heel snel iets misgaat.
Of nog concreter voor mijn autistische brein, als je niet heel snel anders handelt Anna, dan ga je binnen enkele weken dood.
Want nu pas besef ik dat spelen met je leven eigenlijk dat betekent.
Dat als ik zo doorg ik het niet zal redden levend.
Dat als er dan niet weer medisch ingegrepen wordt door een ander,
Het hier voor mij op aarde ophoudt, tenzij ikzelf iets verander.
Het is niet dat ik letterlijk niet wist dat die twee dingen hetzelfde betekenen,
Maar het is alsof ik het fysieke achteruitgang voelen nodig had om emotioneel die twee ook echt te ketenen.
En nu kom ik weer op een stadium dat mijn anorexia mijn fysieke toestand zeer sterk beïnvloedt.
Mijn lichaam niet langer voorspelbaar voelt.
Onverklaarbare klachten, elke dag een beetje meer,
Gewicht vliegt eraf, meer en meer.
Ik haal mijlpalen waarvan ik een paar weken geleden zei dat nooit meer.
Opnieuw afhankelijk van sondevoeding, iets wat ik nooit meer wilde maar waarzonder ik nu simpelweg uithonger en dehydreer.
Wat ik nou eigenlijk zelf wil zou ik niet eens meer weten.
Echt leven staat zo ver van me af dat daarin geloven voelt alsof ik mezelf voorlieg met een veel slechter geweten.
Maar eeuwig dit leven, wat is dat nou waard,
Dan kan ik toch net zo goed mijn leven verlaten op aard.
Het gevecht tegen al die stoornissen ofwel het gevecht tegen mijn eigen hoofd zo zat.
Alsof mijn eigen hoofd al bij geboorte tegen mijzelf ingeprogrameerd zat.
Niet bedoeld voor een gelukkig leven.
Vooral zichzelf erg moeilijk maken, zonder extern echt nare dingen te geven.
Vooruit, de eerste paar jaren een flink trauma om op te teren,
Maar verder een prima leven, en toch blijven wij, de hersenen, mij voor altijd irriteren.
Maar ik zie wat ik hier doe, leg het probleem bij de ander, leg de schuld extern.
Terwijl het echte probleem niet extern ligt maar intern.
Het probleem is niet de wereld, zijn niet de omstandigheden, niet de mensen om heen, nee het probleem dat ben ik en ik alleen.
Alleen dat probleem genaamd ik, krijgt deze ik niet opgelost, zelfs niet met alle hulp die is geboden, en deze ik is zo ontzettend moe en klaar met vechten dat spelen met je leven mijn enige omgang met het leven wat overbleef werd, en liever iets dan geen.
Maar het treurige is, voor mij voelt dit als voorstadium van het laatste station, überhaupt niet meer omgaan met het leven, ofwel het spelen met je leven de verkeerde kant op laten gaan.
Iets waar ik dag na dag steeds meer rekening mee houd, maar de mensen om mij heen kunnen dat nog niet aan.
Ben ik dan zo voorbarig, of zijn zij blind van hoop.
Wat het ook is, het leidt tot afstand, tot eenzaamheid, wat het proces eigenlijk versnelt in beloop.
Mijn eetstoornis wint terrein elke dag, mijn depressie misschien nog wel sneller dan dat, beide steeds actiever in mijn hoofd aan het spreken.
Mijn hoofd bereid zich voor op het verlaten van de aarde, het niet winnen, het inbeelden hoe dat zou zijn, en dat alles zonder dat met iemand te kunnen bespreken.
Want er is nog zo veel hoop, er zijn nog zo veel kansen, als je echt wil dan kun jij dit,
Zo vaak gehoord, zo vaak geprobeerd, maar misschien ben ik niet degene die die krachten bezit.
Betekent dit dan voor de volle 100% dat ik bij deze opgeef, nee ook niet echt,
Ik geef de behandeling die geboden wordt echt nog een kans, maar geef wel duidelijk aan dat ik tegelijk op dit moment achtersta op het gevecht.
Dat de kans dat ik het gevecht win gewoonweg niet 100% en misschien wel niet eens de helft is.
Dat het minder rooskleurig is dan iedereen om me heen denken, het kan goed gaan, de knop kan spontaan omgaan, maar ja het kan ook zijn dat het belletje morgen komt, het is mis.