26-03-2023
Opzien tegen thuis blijkt niet bepaald zonder reden,
Want man, het is enorm moeilijk gebleken om terug in mijn oude wereld te treden.
Zonder in de oude gewoontes te duiken,
Zonder openen van alle eetgestoorde en dwangmatige luiken.
Door het oude leven gaan als iets gezondere versie van mezelf,
Maar wel toestaan dat ik nooit een echt gezond persoon word zelf.
Een middenweg tussen gestoord en levensgevaarlijk,
En content en een leven volledig onbezwaarlijk.
Een middenweg die ik nooit heb kunnen vinden,
Omdat ik me altijd in een van te twee heb weten te bevinden.
Altijd de extremen heb opgezocht, euforie of volledig in de put,
Alles geweldig, niets aan de hand, of mezelf dusdanig naar de kloten helpen dat een ander me moest redden, de situatie die ik had gecreëerd zo kut.
Een middenweg waarin ik een eetstoornis, een depressie, een dwangstoornis, autisme en een angststoornis heb maar tevens gewoon mijn leven leid,
Waarin ik alles doe wat ik leuk vind, alles doe wat haalbaar is, gewoon tevreden ben en niet alleen maar lijd.
Dat is een zoektocht zo enorm van omvang dat ik liever oversla
Dat de gedachte me al zodanig overweldigt dat ik al geneigd ben een van de twee kanten te kiezen en gewoon die weg weer in sla.
Tijdelijk euforisch en dan weer depressief tot in den top,
Of de eetstoornis in en mijn lichaam en geest zeer snel weer denken, we geven op.
Nee dat is dus per se het leven dat ik niet meer wil,
Juist het tussenleven, het matige maar redelijke normale leven door mijn psychiatrische bril.
De weg daar naartoe is nog een raadsel voor mij.
Want de weg naar beneden trekt als hard als een kei.