17-03-2023
15 maart was er zon’n vulkaan.
Zo veel opgekropt dat ik niet meer door kon gaan.
Spanning liep op, dat was overduidelijk.
Maar gehoor werd er niet aan gegeven, enkel meisje, het komt allemaal wel goed, je bent hier veilig, wij zijn hier, je bent op een veilige plek. Echt geef antwoord op mijn vraag, het is zo hinderlijk.
En ben je in echt goede stress maar nog net niet van de wereld, dan ga je naar het Soci kantoor,
Waar je of hoort, volgende dienst heeft er heeft vast wel iemand tijd voor hoor.
Waar je de vraag krijgt (haat deze zin) en wat heb je dan nu van mij nodig
Inmiddels is de spanning zodanig opgebouwd dat je daar echt geen enkel antwoord op weet, een oplossing vanuit jou, dat is nu hoogstnodig.
Maar die krijg je niet, je wordt weggestuurd met de wijze woorden, zoek maar gewoon even afleiding.
Ja als zoiets simpels kon fungeren als oplossing.
Gekker en gekker voel je jezelf worden.
En hulp vragen leidt in jouw hoofd toch niet meer tot zinvolle woorden.
Zelf oplossen, maar hoe doe je dat dan,
Onrustig heen en weer lopen door je kamer maak je een plan.
Je komt er niet uit, de spanning neemt exponentieel toe.
Tot je uiteindelijk rust nodig hebt en bedenkt, ik sla mijn hoofd een keer mijn hoofd tegen de kast aan, en loopt er naartoe.
In plaats van wederkeren van de rust raak je vast in de handeling en blijf je die herhalen.
Grip op de werkelijkheid verdwijnt, alle spanning gaat zich in automutilatie vertalen.
Slaan, harder en harder, dat is het enige wat er bestaat.
Zelfs wanneer de hulpverlener naast je staat.
Je merkt haar op, maar ze is onveilig,
Net als iedereen en alles, je hoofd tegen alles aanslaan is de enige manier om de chaos te veranderen in veilig.
De hulpverlening raakt je aan, dan is de chaos compleet.
Ze wil je kwaad doen, de wereld wil je kwaad doen, er is een complot tegen je gaande, dat is het enige wat je nog weet.
Van je kamer ben je in een andere ruimte, hoe ben je daarheen gegaan.
Hoe ben je hier gekomen, er zijn ineens andere mensen bij je, waar komen die vandaan.
Wat gebeurt er, hebben ze mijn hersenen uitgeschakeld.
Hoe kunnen mijn hersenen niet meer werken, hoe krijg ik mijn eigen regie weer ingeschakeld.
Schreeuwen dat iedereen weg moet, me los moet laten, maar je hoort enkel dat dat niet kan omdat ik een gevaar ben.
Ik een gevaar, hoezo ik een gevaar, dat is totaal niet hoe ik mezelf ken.
De verwarring nog groter, hoe kom ik op de grond,
Waarom jank ik, waarom doet mijn hoofd zeer, wie zijn er, waar ben ik, hoe komt die rare smaak in mijn mond.
De arts is geweest, dat hoor je ze zeggen.
Maar voor wat dan en voor wie, wat is er aan de hand, kan iemand het me uitleggen.
Met mij gaat het prima, laat me gewoon alleen.
Dat iedereen spastisch doet, dat is nou juist het probleem.
Want dat ik daadwerkelijk mezelf kwijt was en mezelf beschadigde, besefte ik me niet.
Dat de hulpverleners niet de vijand waren maar me met man en macht probeerde te beschermen, dat is iets wat je enkel achteraf ziet.