17-03-2023
Telkens gebeuren er kleine dingen en denk jij stap er overheen, zo is het leven,
Maar ongemerkt heb je de dingen toch een plekje in de aard van de vulkaan gegeven.
De vulkaan raakt met alle dingen steeds voller en vanaf een bepaald moment loopt de spanning toch op.
En die kleine dingen, die stapelen zich nog altijd op.
Tot het moment dat een iets groter ding zijn ingang probeert te vinden maar die er simpelweg niet bij kan,
En dan barst de vulkaan, spuwt al zijn lava, komt alle shit eruit waar je je geen weet wist van.
Oud zeer, nieuw zeer, boosheid, angst en verdriet,
Spuwen uit de vulkaan en doen jezelf en de mensen om je heen te niet.
Niet meer voor reden vatbaar,
Niet meer als jezelf herkenbaar.
Chaotisch en, huilend, in paniek doe je verwoede pogingen alles te laten kloppen,
Het probleem is alleen dat de omgeving gewoon klopt maar jouw hoofd het overzicht zien is gaan stoppen.
Je hoofd zet dit om naar dwanghandelingen en automutilatie,
Voor jouw onvermogen mens te zijn nog enigszins een compensatie.
Maar niets lijkt te werken, dus is het wachten tot de vulkaan is leeg gestuwd, om dan uitgeput te gaan zitten en me niet meer te verroeren
En tot die tijd dealen met alle ongein, mezelf enigszins heel houdende alle handelingen uitvoeren.
Alles om de grip op de wereld niet te verliezen,
Om voor mijn aandacht in het hier en nu boven mijn donkere schijnwereld te verkiezen.