25-02-2023
Tussen ‘normaal’ en ‘depressief’ zit altijd een wegglijdfase.
Van enigszins orde naar je leven weer een ravage.
Die fase is elke keer opnieuw zo’n nare ervaring,
Want je bent je verdomde bewust van de snelle verslechtering.
Uit een diepe eetstoornisfase, was je volledig verdoofd.
Nu nog in ondergewicht, maar met normale breinvoeding, leidend tot euforie en een gelukkigere toekomst waarin je opnieuw gelooft.
Steeds meer neemt het gewicht toe, door eten wat ik eigenlijk helemaal niet wil.
Maar tijdens behandeling op een eetstoornisafdeling heb je over eten en gewicht nauwelijks een eigen wil.
Met gewichtstoename gaat de stemming opnieuw achteruit,
En daardoor gaat de opgebouwde positieve vibe weer volledig onderuit.
Dingen die je leuk begon te vinden verschuiven naar neutraal,
Tot de depressie zelfs neutraal naar enorm tegen opzien laat verschuiven in een korte haal.
Ook gaat het gevoel van compassie en affectie tegen de grond,
Eerst oprecht blij van foto’s van naasten, nu brengt zelfs de aanwezigheid van de liefsten geen glimlach meer op je mond.
Van bewegingsdrang uitend in uren wandelen buiten,
Kun je nu nauwelijks de moed bij elkaar rapen om 15-minuten-moeten-wandelen tot handeling te uiten.
Van bakken energie, zo veel dat er een grote chaos heerst in je hersenpan,
Naar een gevoel van vermoeidheid, waarvan het woord zijn eigen lading niet meer dekken kan.
Deze verschuiving zorgt naast somberheid ook tot enorm frustreren.
Want van die paar weekjes blijdschap zou je veel langer willen profiteren.
Eetlust nog verder achteruit, de eetstoornis trekt als een mallen,
Want als je je kut voelt kan je toch net zo goed je hele eetlijst verknallen.
Verlangen steeds groter naar gewoon maar wat rust,
Een gevoelloosheid waarin je je liever dan de somberheid in berust.
De weg daar naartoe zo helder voor de geest te halen:
Stoppen met eten, compenseren, zo ver en zo snel mogelijk het gewicht laten dalen.
In je hoofd kun je het verloop al voorspellen,
Achteruitgang tot zoverre fysieke achteruitgang dat je weer maanden in een ziekenhuis moet herstellen.
Met fysiek herstel komt een toename in gewicht,
Gevolgd door positieve gevoelens waardoor op een beetje toekomst weer wat zicht.
Met iets van vertrouwen begeef je je opnieuw op eetstoorniskliniekgrond.
En zo is het eeuwige cirkeltje weer rond,
En kun je dit gedicht beginnen van vooraan.
Want tot de uitvinding van doorbreking van de cirkel is dat hoe het weer zal gaan.