18-01-2023
Zonder aanwijsbare reden, voel ik me door en door rot,
Beseffende dat daar geen reden voor is, voelt het zo sot.
Want het rotgevoel is er en voelt echt
En vormt in mijn hoofd een enorm gevecht.
En bij het ontbreken van een aanwijsbare reden,
Denk ik weer aan de standaard onderwerpen die ik de hele dag heb vermeden.
Onderwerpen zo zwaar dat je soms doet alsof je ze niet ziet.
Maar dat doet hun bestaan teniet.
Want deze diepgaande onderwerpen waar je zo graag ver van blijft,
Dat zijn de echte onderwerpen waardoor je hier verblijft.
De onderwerpen die als dekmantel een eetstoornis gebruiken.
De onderwerpen in mijn hoofd met de gesloten luiken.
En heel soms dan gaan de luiken een klein stukje open.
Zonder reden, gewoon omdat de gedachtestromen zo lopen.
Je wil ze wegdenken, actief afleiden met positiviteit,
Maar weet dat ze niet verdwijnen als je ze vermijdt.
Het enkel benoemen van deze dingen, heel moedig,
Maken me gespannen, somber en zwaarmoedig.
Het enige wat je wil is dit gevoel weer laten verdwijnen,
Wetende dat om de positiviteit in je hersenen te laten verschijnen,
Je afleiding zoeken moet,
Maar de stempel is gedrukt op mijn gemoed.
Ik voel me simpelweg zwaar kut, verlang naar een brein weer verdoofd,
Zonder het echte onderwerp in mijn hoofd.
Maar zelfs al laat je het onderwerp weer gaan,
Het rotgevoel blijft nog uren bestaan.