19-02-2025
Ik ben als menigeen teruggevallen in mijn eetstoornis. Soms ‘expres’. Dan zette ik mijn deurtjes open en liet de anorexia zo mijn leven in, omdat ik niet meer wilde voelen, niet meer tegen die intense wereld kon. Omdat ik alle voordelen blijf ophemelen en alle nadelen in de doofpot stop. Maar vaak is de anorexia ook een complete verassering voor mijzelf, ook al ziet een ander mij een maand eerder al richting de eetstoornis bewegen. Hoe dit komt kan ik denk ik het beste uitleggen in het verschil in perspectieven.
Wat ik vaak van naasten hier is ‘we hebben lisa (gewoon een random naam) en we hebben lisa de eetstoonis. Als de persoon Lisa een soort demon is wat uit lisa getrokken moet worden. Bij het eerste deel van het herstel vind ik dit ook geen slechte benadering. Lisa met haar vrienden, familie en behandeling tegen de eetstoornis. Ofwel iedereen wil naar gezonde Lisa. Zie je hoe snel je fout kan gaan? Net was het nog Lisa tegen Lisa met een eetstoornis, nu is het Lisa met een Eetstoornis of gezonde Lisa geworden. In dit voorbeeld ligt de lat torenhoog. Lisa mag geen eetstoornis meer uiten. Afhankelijk van de leeftijd en het karakter zal een terugval anders uiten. In het fijnste geval gaat iedereen weer vol tegen eetstoornis Lisa in terwijl ze Lisa volledig in haar waarde laten. En een derde keer idem. Een 4e, een 5e, een 6e, waar ligt die grens dat gezonde Lisa de dader wordt en niet al die demonen die je al uit Lisa hebt verjaagd. Het wordt steeds moeilijker om lisa te zien buiten haar stoornis, want die stoornis definieert haar volledig, hoe langer, hoe meer. Als iemand die mij vaag kent aan een ander die mij vaag kent vraagt wie ik ben, krijgt deze persoon waarschijnlijk iets van is dat die anorex op insta….Ik vind dat niet erg, geen booh booh voor mij, als ik een klein paadje in de hersenen van iedereen die mijn stukken leest een afslagje maakt in de manier van denken over de eetstoornis, ben ik al content.
In een andere benadering is iemand met anorexia ziek. Namelijk het is een anorex. Daar kun je alleen in het anorexia mee praten. Vooral niet aanraken, niet omkijken en oh ook zeker niet aan de anorex vragen, levensgevaarlijk. Nee wij zijn geen anorexen. Wij zijn ook personen, met een identiteit. Maar een langdurige eetstoornis zit wel een klein beetje verweven in onze hersenen. Als jouw hersenen enkel oranje wol bevatten, kun je rustig blijven breien, omdat je weet dat het product oranje wordt. Maar als er in je bolletje wol al 3 kleine afslagjes zijn dan is het 1 heel goed oppassen dat je er zelf niet opgeraakt en 2 een heel stuk moeilijker voor de breier zelf ziet iemand buiten het hoofd, waar het product zich met de fout bevindt veel eerder dat het fout gaat. Pas als het breien zodanig slecht gaat door alle losse steken zien we waar we de mist in gingen, maar je kunt niet met terugwerkende kracht werken in je hoofd, dus je zal weer opnieuw moeten beginnen. En dan heb je die talloze mensen die zeggen, kom op, dit zag je toch aankomen, waarom duurt dit dan zo ontzettend lang voordat je er iets aan doet.
Omdat de verandering niet in 1 dag plaatsvindt en omdat hersencellen heel veel en heel snel nieuwe verbindingen maken. In werkelijkheid ben ik geen gezonde Anna, geen Zieke Anna, geen Eetstoornis Anna, geen Anna in herstel, geen Anna buiten herstel, Niets van dit alles en alles van dit tegelijk. Ik ben gewoon Anna. En deze Anna is soms volledig vechtmoe tegen de eetstoornis en soms heel strijdvaardig. Deze Anna ziet de wereld bijna altijd zwart wit, maar gelukkig soms ook stukjes kleur. Deze Anna is veel mensen verloren maar heeft ook veel mensen. Deze Anna heeft al 2 weken hoge koorts, en is doodsbang dat haar eetstoornis dat tegen haar gebruikt als een reden om niet meer te hoeven eten. En ik denk dat daar de grootste gemeenschappelijke deler zit. We zijn bang omdat we weten wat er gebeurt als niemand ingrijpt.