03-02-2025
‘Als ik zoveel vrije tijd zou hebben als jij, dan zou ik wel weten wat ik zou doen’. Een road trip door Amerika, dan kan ik eindelijk mijn boek uitlezen, een hele bibliotheek misschien wel. Schijnbaar is iedereen een expert in het opvullen van vrije tijd. Totdat alle tijd die je hebt vrije tijd is. Nu is vrije tijd mijn grootste angst. Een echt lege dag in mijn agenda, dat gaat hoe dan ook mis.
De normale invulling van een agenda ligt al voor een groot deel vast. Wat er nog overblijft kun je invullen met je hobby. Een weekje geen werk, dan kun je heerlijk genieten van een vakantie zonder verplichtingen. In het perspectief van iemand die werkt, is vrij zijn en dus alles kunnen doen de uitzondering. Toen ik nog studeerde, werkte en sportte, had ik bijna geen vrije tijd. Ik had het simpelweg te druk voor vrije tijd. Het beetje vrije tijd wat ik had kon ik gemakkelijk invulling geven, al is het maar door gewoon wat studiestof door te nemen wat nog ergens op je ligt te wachten (mijn ervaring met de studie geneeskunde is dat tentamenstof zo veel is, dat je letterlijk objectief niet zoveel lezen kunt in de tijd die zij ervoor geven, er is dus geen eind). In die tijd hunkerde ik naar die enige 2 vakanties in het jaar. Leuke dingen doen, iedereen weer zien die ik een tijd niet had gezien en tijd voor mijn creatieve hobby’s. In basis ben ik dus niet tegen vrije tijd, zo lang het een excessen blijft ten opzichte van de werktijd.
Allemaal heel leuk hoor, maar wat nou als alle dagen, weken, maanden, jaren bestaan uit vrije tijd? Stel jezelf eens die vraag. Wat zou je doen als je vandaag met pensioen zou gaan en nooit meer arbeid verricht? Is dat leuk? Ook voor een paar maanden? Of een jaar?
Zelfs als je nu nog op alles ja kunt zeggen moet ik je helaas nog meer teleurstellen. In mijn geval leef ik van een Wajong (de laagste uitkering die er is). Ik heb geen geld voor uitjes of vakanties. Oh en de reden dat ik thuis zit? Omdat ik mentaal zo ziek ben, dat het UWV heeft bepaald dat ik niet in staat ben om te werken. Dat mijn hoofd zo gebroken is dat ik niet kan werken. En dat kan ik ook echt niet meer.
Tijd opvullen
‘’De normale invulling van een agenda ligt al voor een groot deel vast. Wat er nog overblijft kun je invullen met je hobby.’’ Deze vlieger gaat voor mij niet op. Ik heb 24 uur in iedere dag. Ik slaap er 4-6 uur van (sinds het gebruik van promethazine (off-labeled slaapbevorderend) i.c.m. topiramaat (off-labeled tegen nachtmerries). In zijn totaliteit ben ik misschien een uur kwijt aan lichamelijke verzorging. Even naar de supermarkt 30 minuutjes. En dan…….. ja en wat dan? 18,5 uur leeg. 18,5 uur in gevecht met mezelf. Mezelf forceren te eten. Mezelf van stom kinderspel naar rondje in het park slepen terwijl ik de uren aftel tot 18.30, het moment dat mijn avondmedicatie geslikt wordt en ik mag gaan slapen (ik slaap niet om 18.30, het duurt een tijd voor het werkt). Mijn agenda bestaat dus uit een witte zee van leegte die ik krampachtig moet proberen te blijven vullen om niet stapelgek te worden van mezelf. Om niet toe te geven aan dwangen en drangen, niet toe te geven aan verdovende middelen, mezelf rustig houden als de paniek weer eens opvlamt zo’n 3-5 keer per dag. Hoe voller mijn agenda, hoe minder ik bezig ben mijn brein in toom te houden, hoe beter de dag. Hoe meer tijd vaststaat hoe minder tijd ik moet invullen met onzin om gekte te voorkomen.
Selffulfilling provicy
Sinds 2019 heb ik geen werk meer omdat het echt niet meer ging. In datzelfde jaar ben ik volledig afgekeurd. Ik weet niet welke reactie passend zou moeten zijn, maar ik ging door een hel. Ik wilde uiteraard wel de uitkering, ik heb hem zelf aangevraagd. Maar als een objectief bureau beslist dat je nu niet en ook nooit in de toekomst zal kunnen werken, dan doet dat iets met mijn eigenwaarde. Ik veroordeelde mezelf enorm. Zo gek dat ik niet eens 25% kan werken, hetgeen ik op heb ingezet. Ik las het rapport van de beide beoordelaren met dikke tranen over mijn wangen.
Op dat moment ging ik mentaal erg slecht en liep ik enorm vast in mijn ass i.c.m. ptss en paniekstoornis. Elke dag waren er dissociaties, paniekaanvallen, stukken tijd weg. Elke dag ging het mis op welke manier dan ook. Op een gegeven moment is het niet een vraag maar een gegeven dat het allemaal toch niet lukt. En nu zijn we 6 jaar verder en nog altijd heb ik geen enkele vrije dag tot een einde gebracht zonder ergens een psychiatrische bocht uit te vliegen. Omdat dit zo goed als 1 op 1 gebonden is, werkt het ook enorm als selffulfilling provicy. Als ik een lege dag zie in mijn agenda is het eerste wat ik doe, keihard om me heen zoeken waar ik iets kan doen, wie ik kan bezoeken, of er iemand hulp nodig heeft, een telefoontje desnoods. Meestal vind ik die ook wel.
Maar vandaag dus even niet. En tja, dan is het mezelf bezighouden om de gekte beperkt te houden. Het lukt zeker niet volledig maar totaal verpest heb ik het vandaag ook niet. Maar man wat kijk ik uit naar een tijd waarin ik zelf werk en niet elke dag voelt als weer een dag om te overleven maar dat ik elke dag uit mijn bed kan rollen en me nuttig kan maken.