Mijn geheugen van de periode die voor mij traumatisch is geweest en uiteindelijk tot PTSS heeft geleid is als een boek. Een boek waar at random pagina’s uit zijn gescheurd. De verhalen zijn goed leesbaar, maar hier en daar ontbreken er stukken. Het is geen chronologisch verhaal maar een bundel van gebeurtenissen waar geen datum bij staat. Het boek opent zichzelf en toont de opengeslagen pagina’s aan mijn brein. Het is daar wanneer ik het hebben kan, maar ook wanneer het leven an sich eigenlijk al te veel is en alle stadia ertussen. Sommige pagina’s heb ik al tientallen keren gelezen, de meeste een paar keer, maar het boek toon regelmatig een pagina die het nog niet eerder heeft getoond.
Als mijn brein denkt dat het een pagina niet aankan, dan schakelt het uit bescherming uit. Alsof ik onder narcose ben. Als ik ontwaak, ben ik volledig gedesoriënteerd. Ik vind mijzelf altijd terug op een veilige plek, bv. ineengedoken achter het bed. Hoe ik daar ben gekomen heb ik ook geen herinneringen aan. Dit fenomeen is briljant tijdens een traumatische gebeurtenis, maar enorm lastig als het niet meer nodig is.
Herbelevingen van pagina’s die ik vaker lees leiden vaak niet meer tot een volledige dissociaties. Hoe heftiger en hoe nieuwer de bladzijde is, hoe heviger mijn dissociatie. Soms mist er 10 minuten, maar ook 4 uur achtereen komt voor.
Ik weet niet hoe dik het boek is. Ik weet niet hoeveel nieuwe pagina’s nog ongeopend op me wachten. Dat maakt me bang, omdat ik nooit weet, hoeveel er nog over is. Wanneer het boek uitgelezen is. Wanneer mijn leven niet wordt beheerst door herinneringen die me overweldigen. Wanneer ik het verleden los kan laten en enkel nog maar vooruit mag kijken.
Dit was een mini-blog om voor mij symbolisch te kunnen nadenken over het proces waar ik nu middenin zit. Iets aangepast en slechts een deel, deel ik in dit stukje. Trauma is een erg gevoelig onderwerp voor mij, omdat het mijns inziens, in de psychiatrie te veel wordt gepronkt met het hebben van een trauma waardoor het zijn waarde verliest.