31-01-2023
Mijn lijf vertoont tekenen van een snel naderende dood.
Deze informatie wierp de internist met dringende ernst in haar stem op mijn schoot.
Angst en daarop handelen zou de gepaste reactie zijn.
Maar deze boodschap zo vaak gehoord dat de emotionele lading afgenomen is tot haast oninvoelbaar klein.
Niet omdat de dood behoort tot waar ik heen wil gaan,
Maar altijd na die zin is mijn leven gewoon doorgegaan.
Niet door een hevige interverentie of mezelf of van de ander.
Uit het niets, gewoon door, zonder dat ik iets verander.
Dat maakt dat die zin voor een leek misschien uiterst schokkend is om te horen van een internist.
Maar bij mij de betekenis van deze zin volledig mist.
Dat neemt niet weg dat ik cognitief besef dat mijn lijf bepaald in ongezonde staat verkeert.
Dat nu ook ik voel aan elke cel in mijn lijf, dit gaat een keer verkeerd.