03-03-2024
Benen zo groot en immens, haast van een olifant,
Onderarmen dikker dan de bovenarmen, man dit klopt echt voor geen kant.
Dik, zo mega dik en zelf aan verhouding een gebrek.
En nu ik daarop rijmen mag benoem ik direct mijn grote bek.
Een smoel geplakt op een plofkipkop, spat nog net niet uit zijn vel.
En ook die dikke buik kan je niet omheen, denk je wel.
Een kont zo breed dat mijn twijfel ontstaat of ik wel door een deur heen pas.
Heb je verder nog vooroordelen, dan zorg ik dat ik die in dit gedicht inlas.
Geloof je dat ik echt zo denk, misschien ligt het probleem in plaats van bij mij bij jou dan.
Dat jij werkelijk denken kunt, dat ik lichtstralen in mijn hoofd verbuigen kan.
Een volledige objectieve werkelijkheid zien als een ander voor mij objectief beeld.
Omdat alleen deze uitleg past in jouw beleving van een vertekend lichaamsbeeld.
SSorry, ik moet je teleurstellen, want dat skelet met dat velletje er omheen, zie niet alleen jij, maar ieder met een visievermogen.
En tot die groep behoor zelfs ik, want ook ik kreeg in mijn maak gewoon ogen.
En als nu jouw vraag volgt, vind je dit beeld van jezelf dan mooi.
Ook dan twijfel ik aan jouw inlevingsvermogen, want mijn lijf is een objectieve zooi.
Maar meegaande in jouw theorie, dat ik mezelf zie als obees.
Denk je dan dat ik mijn leven volledig verkloot, doordat de spiegel mij op mijn vet wees.
Dat ik zo veel over heb om in mijn eigen ogen mooi te kunnen zijn.
Dat is van de zotten, maar dat jij dat denkt dat doet mij pijn.