Jaar van uitgave: 2020, ISBN 9789044644838
Categorie: autobiografie ten tijden van een eetstoornis
Waardering: 7,5/10
Amber Brantsen schrijft in haar boek openhartig over haar studententijd, waarin zij een eetstoornis ontwikkelt. In haar verhaal komt erg mooi naar voren dat haar leven als presentatrice bij NOS niet uit de lucht is komen vallen. Ik waardeer hier in het bijzonder haar openhartigheid en eerlijkheid in. Vooral omdat zij zich erg kwetsbaar opstelt. Zij heeft namelijk nu een erg succesvolle carrière, waarin tot de uitgave van haar boek, bijna niemand wist van haar duistere tijd van haar eetstoornis. Dat ze ervoor kiest om het plaatje ‘Amber wilde presentatrice worden van jongs af aan, volgde haar droom en die kwam uit’, het plaatje wat wel speelde toen ze dit boek nog niet had geschreven, te doorbreken vind ik erg dapper en een enorm goed voorbeeld voor velen anderen die kampen met een stoornis of andere mindere succesvolle dingen in het leven.
Amber weet met haar woorden erg mooi te beschrijven wat een pijn zij ervoer, niet alleen tijdens haar tijd van de anorexia maar juist ook in tijden van eenzaamheid tijdens haar studententijd, die uiterlijker schijn zo perfect was. Er ligt zo veel emotie in haar schrift zonder dat ze dramatiseert. Gewoon ruwe, ware klotenmomenten tot in details beschreven. Jankbuien waarin ze haar moeder belt, om direct weer spijt te hebben wanneer haar moeder aangeeft te komen.
Wat ik ook erg waardeer in haar boek is dat ze net zo in gaat op haar BED tijd met gewichtstoename, wat dat met haar deed en hoe zij zich voelde, als dat ze ingaat op haar periode met anorexia. Dat vind ik enorm stoer. Wat ik merk in veel boeken over eetstoornissen, is dat wanneer er sprake is geweest van BED/boulimia voor/tijdens de anorexia periode, deze (uit schaamte?) wordt onderbelicht. Maar Amber besloot deze periode keihard te documenteren. Van schaamte in de supermarkt tot het moeten dooreten ondanks de buik al zo pijnlijk is van al het eten. Pijnlijk herkenbaar.
Vervolgens beschrijft ze hoe ze van BED naar anorexia gaat. Hoe dit erin sluipt. Zodanig dat je als leek (dit weet ik niet zeker want echt een leek ben ik natuurlijk niet) haast zelf nauwelijks doorhebt dat het gebeurd, tot ze er al heel diep in zit. En juist dit moment is niet wanneer ze enorm veel ondergewicht heeft, nee dit moment komt al wanneer zij haar oude, gezonde gewicht weer bereikt na een jaar van overgewicht.
En dan het stuk over anorexia. Vooral het stuk over de kliniek sprak mij erg aan. Niet de prachtige plaatjes van meisje gaat naar kliniek en komt herstellende weer terug. Nee Amber raakte verzuild in een wereld die haar niet verder hielp. Een wereld die alleen maar draaide om ziek zijn. Waarin haar depressie en eetstoornis enkel gevoed worden.
Ze besloot haar eigen weg van herstel te creëren. Thuis en op haar eigen manier. Stapje voor stapje vindt ze de balans tussen gezond en ongezond en kan ze weer gaan leven.