16-11-2023
4 maanden strijden om mijzelf terug te vinden in de eetstoornisbrei,
En oprecht een heleboel gezonde hersencellen erbij.
Heel veel kennis, een rugzak aan relativatievermogen,
Honderden redenen om de eetstoornis niet meer te willen laten heersen daarboven.
Niet meer willen afvallen, niet meer mijn lichaam zo willen verwaarlozen,
Maar toch lukt het mij niet mijn lichaam te voorzien van wat het nodig heeft, met alle gebreken die ontstaan zijn door de levenswijze die mijn hersenen eerder kozen.
Constant eten terwijl mijn lichaam schreeuwt nee,
Want naast energie brengt eten vooral heel veel misselijkheid en buikpijn met zich mee.
Altijd vol en toch moeten eten, constant ingaan tegen mijn eigen gevoel,
Het voelt fout, maar ik doe het want het steunt immers het hoogste doel.
Maar het blijkt niet genoeg, mijn lichaam gaat weer achteruit,
Omdat ik zo veel verbrand met alles wat ik doen moet, maakt het eten het verschil niet uit.
Falen, dat is hoe het voelt, ik kan zelfs als ik het echt wil, mezelf niet eens normaal in leven houden.
Eenieder om me heen zegt me, met alles wat je nu op je bord hebt is het ook niet vol te houden.
Maar ik wil eindelijk eens boven die eetstoornis staan.
Geen kutsonde in mijn neus, waarmee altijd vetgedrukt op mijn voorhoofd, EETSTOORNIS blijft staan.
Gewoon eten, meer en meer,
Negeren van lichaamssignalen, negeren van mentale weerstand, eten al temeer.
Wees nu eindelijk eens een normale volwassen vrouw,
Niet die patiënt nutteloos op de bank, maar een persoon die de maatschappij dient trouw.
Eindelijk eens iemand echt iets waard,
In plaats van een kwetsbaar glazen poppetje wat met uiterste secuurheid in een doosje moet worden bewaard.