Onder mijn pseudoniem schreef ik zo af en toe is, een blog, een opiniestuk, een literatuursstukje op mijn tempo, als ik me goed voelde. Maar ik wilde meer omdat ik het gevoel had meer in de psychiatrie te kunnen bereiken door onder mijn eigen naam en meer met mijn eigen ervaringen en opinie te gaan schrijven. En het blijkt inderdaad een groot succes.
Mijn instagram groeit steeds sneller en sneller. Heel tof, heel dankbaar maar tegelijk ook heel eng en heel kwetsbaar. Ineens deel ik mijn verhaal niet meer met een paar mensen maar met een groep die ik niet meer voor me kan stellen. Ik wil mijn content niet veranderen, rauw, eerlijk, vrolijk, gewoon wat het is blijven delen. Maar tegelijk besef ik me dat alles wat ik deel door steeds meer mensen bekeken wordt. Door steeds meer mensen beoordeeld wordt. Door steeds meer mensen bekritiseerd wordt. En dat geeft me een dubbel gevoel. Want hoe waardevol is het om een inkijkje te kunnen geven in het leven van een psychiatrisch patiënt. Maar fuck man, het is wel gewoon mijn leven wat ik sta te delen, waar jij gewoon bankhangend doorheen aan het scrollen bent.
En toen kwam mijn website erbij. Mijn eigen blog. Niet alleen meer voor tijdschriften en blogs van anderen. Niet alleen meer voor opdrachten van anderen. Niet alleen maar duidelijke omschrijvingen van wat ik moet schrijven, welk onderwerp ik moet bespreken, maar volledige eigen regie. En daar ging een wereld voor me open. Want ik heb een mega scala aan onderwerpen om over te schrijven, een heel duidelijke mening over van alles, heel veel waarvan ik van mening ben dat het onder de aandacht moet komen. En daar waren anderen het duidelijk mee eens want mijn site werd een hit. Aan het begin deed ik wel veel promotie, maar nu enkel nog instagram en toch groeit het als een mallen. 25.000 viewers alsof het niets is.
Kortom een mega succes, veel groter dan ik ooit had verwacht. Het muurbloempje kreeg een stem. En hoe. En met het succes komen de berichten binnen. Vragen, verzoeken, levensverhalen, complimenten, kritiek en alles wat erbij hoort. Echt heel bijzonder, heel waardevol, maar ook overweldigend. Even op een lager pitje door de opname en mijn inbox spoelt over. Ik wil antwoorden, iedereen. Alle berichten op insta, op mijn site en op mijn mail. Want ieder bericht wordt gewaardeerd en wil ik met zorg afhandelen. Maar tegelijk ben ik ook in opname in het ziekenhuis, moet ik het op een iets lager pitje voortzetten. En dat iets lagere pitje haalt me in. Zoals dit prachtige plaatje aan het begin, mijn inbox van mijn site-mail staat op 730 (!), om nog maar niet over de verzoeken op insta te beginnen.
Bij deze lieve mensen. Ik ga door met alles. Ben nog altijd overtuigd van de noodzaak psychiatrie onder de aandacht te brengen. Wil een ieder van jullie helpen, gun iedereen de wereld. Wil iedereen uitgebreid antwoorden. MAAR…. Ik wil ook oog hebben voor mijn eigen proces, mij ziek kunnen voelen als ik mij ziek voel. Mij rot kunnen voelen als ik mij rot voel. Mijn laptop kunnen sluiten als mijn hoofd er niet naar staat. Mijn insta kunnen sluiten als ik er geen zin in heb. Want lieve mensen, het is en blijft het volgen van mijn leven en een project die ik doe om goed te doen. En dat moet niet ten kosten gaan van mij. Us ik heb besloten dat ik WEL doorga met alles, maar niet meer dan 1 uur per dagdeel. En aar ligt de grens. En als het een keer niet gaat, dan gaat het een keer niet.
Dus duurt het een keer langer tot je antwoord krijgt? Vraag je je af waarom ik niet reageer? Waarom de blogs ontbreken, waarom mijn insta soms even verhaalloos is, hier is de reden. Een spelfoutje meer, sorry, ik check ze niet drie keer op spelling en grammatica, maar schrijf en post. En als het wel gaat, dan komt alles gewoon zoals je gewend bent van me.