Ik wil herstellen. Ik wil af van die kloten eetstoornis. Ik wil leven. Ik wil uit dit zieke wereldje. Ik wil een gewoon leven in een gewone wereld, zonder ggz, zonder ziekenhuizen, zonder eetstoornisklinieken, zonder behandelingen. Ik wil uit het leven halen wat er uit het leven valt te halen. Ik ga eten. Ik ga aankomen. Ik ga mijn lichaam gunnen wat het zo hard nodig heeft. Vocht. En voeding. Genoeg om aan te komen tot een gezond gewicht en dan een normaal leven starten met mijn gezin. Bye Bye eetstoornis. Maar daar komt de sondevoeding. NEEEEEEEEEEEEEEEEE, ik wil dit niet, hoe zorg ik dat dat niet in me komt? Hoe krijg ik zo min mogelijk binnen met zo min mogelijk weerstand van mijn omgeving. Welcome back eetstoornis.
Elke dag opnieuw is dit mijn strijd. Niet eens per dag, maar iedere keer at iets van voeding of vocht zich aandient. Iets mij herinnert aan het feit dat er voeding door mijn sonde loopt, vocht door mijn infuus loopt. 100% motivatie tot herstel, maar zo gauw je de eetstoornis activeert is het alsof een ander almachtig hersendeel je volledige hoofd overneemt. Wint van iedere andere, ook maar een beetje weldenkende hersencel. En keihard roept de eetstoornis. In het meest gunstige geval blijft het bij roepen. Maar meestal volgt, hoe rot ook om toe te geven, het handelen. Zelfs in een omgeving waarin dit eigenlijk niet kan. Een omgeving van controle, een omgeving met afspraken tegen de eetstoornis in.
Ik ga naar die omgevingen toe met de beste bedoelingen. Dit keer geef ik de controle uit handen. Ik ga het kut vinden, ik ga het vreselijk vinden, maar ik geef een ander de macht om te beschikken over de mogelijkheid onder de regels die tegen mijn eetstoornis ingaan uit te komen. En toch, hoe beschermd de omgeving is, altijd vindt de eetstoornis een uitweg. Een manier om te manipuleren.
Het absurde is dat ik me bijna onoverwinnelijk voel bij het bedenken van een waterdicht plan tegen mijn eigen zorg en daarmee tegen mijn overlevingskansen in. Yess man, ik heb ze weer om de tuim weten te leiden, ik ben ze weer te slim af. En tijdens het uitvoeren voel ik me een soort kind dat de koekjes uit de snoeptrommel jat. Op mijn hoeden, ondeugend en tegelijkertijd enorm opgewonden over het feit dat ze iets doet wat ze niet mag doen maar vrij zeker is dat dit lukt.
Dit gevoel houdt een redelijke tijd aan. Eigenlijk veel te lang. Maar na een uur, soms iets langer, komt het pijnlijke besef, dat je weer je eigen behandeling hebt gesaboteerd. Dat je weer een kans tot een stapje richting herstel in de prullenbak hebt geflikkerd. Dat je jezelf weer een truc hebt aangeleerd, die je jezelf bijna niet kan afleren, want je weet nu immers, het is efficiënt. De enige manier om dit anders te gaan doen, is naar de verpleging toegaan, vertellen wat je hebt gedaan (vaak al meerdere keren voor je eindelijk de moed hebt gevonden), je keihard schamen, hopen dat dit geen reden is om je weg te sturen en hopen dat ze een plan met je wil bedenken om dit niet langer te doen (in eetstoornisland ook wel ‘je achterdeuren dichtgooien’ genoemd).
Voor iedereen die achterdeuren heeft, alsjeblieft, gooi ze dicht, want zelf gaat je dat niet lukken. Je eetstoornis gaat jou nooit toestemming geven om dit gedrag niet meer uit te voeren, terwijl het weet dat jij dit ongestraft kan doen. Wees niet bang om weggestuurd te worden. Juist wanneer je deze methoden niet deelt en ze erachter komen dat je ze wel uitvoert (en vroeg of laat gebeurt dat echt wel een keer) is dat reden voor ontslag). Maar ze behouden heeft echt geen enkele zin, je voedt je eetstoornis, geeft het meer kracht, leert daat deel van je brein steeds geheimer en achterbakser te worden. En beter zul je er zeker nooit van worden. Fysiek niet en mentaal zeker niet.
Terwijl ik dit schrijf besef ik me hoe onwijs moeilijk dit is. Want ja, ook ik heb deze achterdeurtjes en nee, ik ben (nog) niet overal open over. Of dit is uit schaamte of uit angst mijn achterdeurtje kwijt te raken, dat weet ik eigenlijk zelf nog niet. Maar wat ik wel weet is dat het behouden van sjoemelen, compenseren of wel ander niet helpend gedrag je hebt bedacht niet helpend is, en nog minder helpend is wanneer je het doet in het geheim. Omdat dit enorm veel doet met je motivatie tegen de eetstoornis in te gaan in het moment dat het er echt toe doet. In het moment dat je er daadwerkelijk tegenin moet gaan.