De afgelopen weken ik op anorexiagebied enorm achteruit, maar ik bleef heel hard roepen, nee mensen, iedereen ziet het verkeerd dit is stabilisatie. Niet om jullie om de tuin te leiden, nee omdat ik oprecht het gevoel had dat dit zo was.
Signalen die ik oppakte als alles gaat prima
Ik kon nog altijd dingen die ik heel lang al niet meer kon. Gefocust blogs schrijven, hele tekeningen achter elkaar maken, sondevoeding de meeste dagen accepteren, drinken als ik echt heel veel dorst had maar vooral spreken vanuit een persoon gezond persoon. Een persoon in het lichaam dat achterbleef maar een hoofd bijna reeds hersteld. Dat hield ik mezelf hardnekkig voor. En mijn gewicht bleef lange tijd binnen de marges die zijn afgesproken waren. Ja eerst bovenin de marge en langzaam onderaan, maar erin is erin, Tot dit ineens niet meer zo was en het in bizar rap tempo omlaag ging. Maar dan ben je te laat en zit je al diep.
Signalen die ik had moeten oppakken als ernstige terugval zijnde
Er zijn veel signalen achteraf waarvan ik zeg, An hoe kan je daar nou blind voor zijn geweest, het lag klaar voor je op een dienblaadje. Het was ook niet dat ik ze niet zag. Ik labelde ze echter als niet ernstig, omdat de signalen van herstel in mijn hoofd gigantisch werden vergroot.
- De hoeveelheid sonde ging omlaag, werd vermengd met water, steeds een beetje minder als ik aankwam, want he, aankomen was immers niet de bedoeling. Maar hem verhogen bij afvallen, dat deed ik niet, dat zou vanzelf wel weer uit balanceren. Soms deed ik een dappere poging, maar de piek die daarop volgde (vocht, dat weet ik, maar voor mij gaat het puur en alleen om het getal en niet of dit vocht is of vet).
- Ik begon meer en meer moeite te krijgen met drinken wanneer mijn lichaam hier niet expliciet om vroeg. Drinken werd weer iets voor dorst en dan alleen voor een bepaalde tijd, want anders zag je het misschien wel op de weegschaal. En zo werd drinken ook steeds dwangmatiger tot ik ook dat niet meer durfde.
- Mijn lijf werd zwakker. Ik lag steeds meer, moest van alles echt bijkomen. Een paar uur iets leuks betekende eerst de rest van de dag bij komen, later ook de volgende dag en weer later de hele volgende dag.
- Mijn bloeddruk daalde, versterkt door het warme weer, waardoor ik steeds meer moeite kreeg met rechtop blijven staan. Ik viel steeds vaker flauw, maar he, het was warm en ondergewicht, dat hoort er wel een beetje bij.
- Ik reeg veel signalen van een laag kalium, waaronder extreme tintelingen in handen, voeten en aangezicht. Ik durfde niet aan de bel te trekken. Bang om weer een aansteller te zijn waar niets mee aan de hand is.
- Mijn slaap verstoorde enorm, waar bleef ik de hele nacht op, om om 5 alsnog 2 uurtjes te slapen.
- Ik werd sommige momenten warrig maar was me wel bewust van mijn warrigheid. Als ik op de bank zat en daar bed wilde, kon ik me oprecht niet bedenken welke stappen daarvoor nodig waren. Ik wist niet meer hoe ik van bank naar bed kwam en bleef naar op de bank.
Termijn
Al deze veranderingen deze veranderingen vonden plaats binnen een maand. Voor mijn gevoel was deze maand een mijlpaal. Zo lang stabiel. Een hele maan geen SEH, geen HAP. Als ik terugkijk is dit pijnlijk. Trost zijn op een maand mezelf in leven houden. Echt wat een prestatie Toen suggereerde mijn pb’er na het spreken van mij huisarts een opname om het zo niet langer kon. Dit is niet nodig geweest. Ik raakte die middag mijn bewustzijn kwijt en werd pas wakker op de SEH. Het kalium zo afwijkend dat er gigantische hartritmestoornissen te zien waren. Toen het beleid bepaald werd, vroeg ik nog voorzichtig, ‘ik voel me beter, eerlijk waar, kan ook naar huis’. Het antwoord lijkt me vanzelfsprekend aangezien ik deze blog in de nacht in een ziekenhuisbed bed.
Kreng
Mensen om je heen zien het al eerder gebeuren. Maar in plaats van hun zorgen als zorg te zien, besluit jij ze als kritiek te zien het word jij een manipulatieve bitch. Gewicht, dat gaat je niets aan. Sonde, de fles is aan het eind van de dag leeg. Wat erin zat, data gaat je niets aan. En hoe harder je je op jezelf zou moeten richten, hoe harder je je op anderen richt. Blind voor je eigen problemen.
Shit man, dit is echt dodelijk
Dinsdagnacht heeft de ziekte mij wederom bewezen dat ook ik niet onsterfelijk ben. Als mijn mij na 2 uur niet gevonden had, waren mijn bloedwaarden fataal geweest. Nu is het kantje bord geweest. Op de SEH konden ze een bloedgas prikken een met een pomp het eerste deel van de gemissen binnen een uur naar binnen pompen. Was dit niet gebeurd, dan was mijn hart ermee gestopt en was ook ik gewoon gestorven. Een gek idee, waar ik nog steeds niet echt bij kan, want ik? Ik sterf toch niet echt aan anorexia? Zo ziek ben ik toch helemaal niet?