Wie ben jij? Wie is Ces?
Ik ben Ces, 24 jaar, en heb naast verschillende psychiatrische stempels sinds 2015 ook een spierziekte en ik woon in een woongroep. Maar vooral ben ik Ces, een vrouw die dol is op dieren, in het bijzonder op ezels en op honden. Sinds vier jaar woon ik op een woongroep en sta ik heel positief in het leven. Ik heb een oudere broer en heb een tweelingbroer. Samen met hen ben ik opgegroeid in een ontiegelijk liefdevol gezin. Zij hebben mij enorm gesteund in de tijd dat het mentaal niet goed met mij ging.
Hoe is je leven verlopen tot je naar de woongroep ging?
Mijn leven voor de woongroep was hectisch. Ik had veel last van psychische klachten en suïcidaliteit, waardoor ik vaak opgenomen was. Daarnaast kreeg ik de spierziekte CRPS. Hierdoor konden mijn ouders de zorg niet meer aan. Er ontstond veel conflict thuis, met name rondom automutilatie, waarbij ik hechten niet erg relevant vond en mijn ouders wel, met dwangzorg tot gevolg, leidend tot heel veel conflict.
Waarom is gekozen om naar een woongroep te gaan?
Zoals mijn ouders letterlijk zeiden: we willen geen politieagenten meer zijn. We willen leuke dingen ondernemen, knuffelen en gezellig zijn en niet alleen maar negativiteit. Maar alleen wonen, daar was ik nog niet klaar voor. De oplossing werd deze woongroep, waar ik binnen een paar maanden terecht kon. Mijn ouders hebben veel rust terug, omdat zij niet meer de toezicht hoeven te houden, maar de begeleiding dat hier doet, zij mij niet meer hoeven aan te spreken op verkeerd gedrag, geen strijd meer hoeven aan te gaan. En van de begeleiding kan ik het veel beter hebben, zij zijn immers hulpverleners en geen familie. Hierdoor is de band sterk verbeterd met mijn ouders. Waar ik ze altijd moest bellen om te vertellen dat het weer uit de hand liep, kan ik nu bellen om te vertellen dat iets leuk was.
Hoe keek je toen tegen het naar een woongroep moeten gaan aan?
Het voelde aan het begin alsof mijn ouders me weg wilden hebben, niet meer van me hielden. Daarna verweet ik mijzelf dat ik alles verpest had. Gelukkig ben ik nu gekomen tot het inzicht dat dit beter is voor iedereen. Ik krijg de hulp die ik nodig heb en heb nu een fijne band met mijn ouders in plaats van de eeuwig heersende strijd.
Hoe werd je ontvangen?
Ik was veel jonger dan de rest (20 t.o.v. de op een na jongste van 40) wat enorm wennen was. Ook waren deze mensen mentaal een stuk beperkter dan ik. Maar gelukkig was iedereen wel heel aardig en ook met de begeleiding vond ik snel een klik, dus het ontvangst was even schrikken maar zeker niet onprettig.
Hoe ziet je woonplek eruit?
Ik woonde drie jaar op een groep. Dit is een groep in een woonhuis. Er zijn tien slaapkamers, gedeelde badkamers, gedeelde keuken en een gedeelde woonkamer. Je deelt dus alles met de mensen van je groep, behalve je eigen kamer. In dit huis is begeleiding aanwezig.
Sinds een jaar woon ik op een unit, wat betekent dat ik mijn eigen appartementje heb. Hier heb ik mijn eigen badkamer, keuken, woonkamer en slaapkamer. Wanneer ik nu zorg nodig heb moet ik even appen of 5 minuutjes naar de zorg van het woonhuis lopen.
Met wat voor een soort mensen woon je samen? Vind je aansluiting bij hun?
Het samenwonen met mentaal beperkten kan heel leuk zijn maar kan ook grote nadelen hebben. Zo heb ik de grootse lol met een vrouw van 44 die mentaal gedrag vertoont van iemand van 14. Maar er zijn er ook die agressie vertonen, dat maakt mij bang. Aan het begin moest ik heel erg wennen aan de manier van omgang, dat gaat nu gelukkig goed.
Wat is het verschil tussen wonen in een gezin en wonen in een woonstichting?
In een gezin is het moeilijker dingen aan te geven omdat ik ze geen pijn wil doen. Op een groep wonen heb je wel veel meer mensen om je heen maar daar kan ik beter aangeven als het even niet goed gaat. Dan doe ik men ouders geen pijn en de begeleiding is daar voor opgeleid om zulke gesprekken te voeren. Voor de rest moet je wel met veel meer mensen rekening houden. En is het een heel stuk drukker in huis dan bij een gezin. Maar op zich is het wel fijn.
Ik voel me op de woongroep veel vrijer om te praten omdat ik niemand kan kwetsen met moeilijke of pijnlijke gedachten. Je kunt gewoon zeggen dat het niet goed gaat, zonder rekening te houden of de ander dat op dat moment aankan. Je kunt altijd hulp vragen. Wel moet je met veel medepatiënten rekening houden en is het leven in een groep een stuk drukker dan een gezin. Maar juist die hectiek vind ik wel gezellig. En als ik de drukte zat ben, kan ik me terugtrekken op mijn eigen unit.
Welke zorg wordt er geboden?
Hulp is persoonsgebonden. Mensen die niet kunnen douchen worden daarmee geholpen, mensen die psychische hulp nodig hebben, krijgen meer psychische hulp. Daarbij is de zorg enorm gericht op veiligheid en nabijheid, helpen met alles waarmee je zit, waar je zelf niet uitkomt, vooral hele korte lijntjes. En de begeleiding heeft dan weer korte lijntjes met hogere zorg als dat nodig is. Maar als je wil dat ze afstand nemen, dan hebben ze daar ook respect voor.
Heb jij het gevoel dat dit de zorg en plek is die jij op dit moment nodig hebt?
Jazeker, vooral nu ik in mijn eigen unit woon heb ik wat meer rust maar ook begeleiding op andere vlakken dan dat ik in de groepswoning woonde. Ik kan het eenmaal niet alleen (nog niet) dus is het fijn dat je toch zelfstandig woont maar je maar een appje verwijderd bent van begeleiding en dan staan ze zo voor men deur met de hulp die ik nodig heb.
Hoe gaat het nu met de psychiatrisch klachten
In de woongroep is een strikt niet-automutileren-beleid. Hierdoor ben ik er zeer snel afgekomen. Ik stond namelijk letterlijk op straat als ik het zou doen, de woongroep zou mij wegsturen, mijn ouders zouden mij niet meer toelaten. De drang is er na vier jaar nog altijd, maar het lukt me elke keer weer tegen de drang in te gaan.
Qua eetstoornis handel ik af en toe wel nog naar de gedachten, maar echt terugvallen doe ik niet meer. Dit vooral doordat er op de groep strikt op wordt gelet. Aan het begin moest ik nutries en maaltijden onder toezicht nuttigen. Inmiddels mag dit alleen op mijn appartement maar wordt er nog altijd gecontroleerd of ik het daadwerkelijk heb gegeten.
Hoe ziet een gemiddelde doordeweekse dag er voor je uit?
Ik heb nu drie dagen in de week dagbesteding. Dat is gewoon op tijd opstaan, verzorgen , medicatie , ontbijten (onder begeleiding) en dan stap ik in de taxi onderweg naar dagbesteding. Dat is gewoon van 8.30-17.00 en dan snel koken, douchen en poetsen. De was doen en even alles klaarzetten voor de volgende dag.
En een weekenddag?
In het weekend ga ik altijd naar mijn grootouders. Zij komen me halen na de lunch, gaan samen boodschappen doen en dan lekker een ritje maken met de auto en mijn grootouders. Dan blijf ik bij hun eten. Eenmaal thuis lekker douchen en nog even videobellen met mijn ouders en dan slapen.
Woon je permanent op een groep of werk je naar een eigen plek toe?
Het is nu dat ik al een stapje verder ben dan wonen op een groep. Maar het is niet zeker of ik permanent bij deze groep blijf wonen omdat ik nog steeds geen duidelijk antwoord heb over hoelang je in zo’n appartementje mag blijven wonen. Dus dat is
nog onzeker. Maar ik hoop natuurlijk dat ik naar een echt eigen plekje kan toewerken waar ik echt alleen ben.
Heb je het idee dat mensen vooroordelen hebben over mensen die dit soort zorg nodig hebben?
Dat zeker weten. Er zijn heel veel vooroordelen. Mensen leggen direct tussen stichting en gesticht. Denken direct dat je gestoord bent. Terwijl als je het puur theoretisch bekijkt het eigenlijk gewoon een groot gezin is, waar hulp zo gehaald is. Mensen denken dat je gek en gehandicapt ben, maar ik ben een gewoon mens, die soms iets sneller hulp nodig heeft dan kunnen wachten tot de volgende dag. Dan is dit een ideale oplossing. 10 stappen buiten de deur of een simpel appje. Dat maakt mij geen gek. Dus die vooroordelen vind ik enorm naar…. Ach mensen kun je niet veranderen, maar door me hieruit te spreken hopelijk wel de kijk op een woonstichting van een aantal mensen.
Hoe zie jij jouw toekomst?
Ik heb eigenlijk de gewone toekomstdromen van een jongvolwassenen, maar dan met een beetje aanpassingen. Sowieso hoop ik ooit mijn rijbewijs te halen, dat geeft zo veel vrijheid. Een eigen huisje of appartement, al is het met ambulante hulp, lijkt me ook fantastisch. En een baan, aangepast op wat ik kan. Maar vooral gewoon genieten, van alles, van iedereen, van het leven.
Wat wil je iedereen meegeven
Just keep swimming