Als ik mezelf van 5 jaar geleden vergelijk met de vrouw die ik nu ben geworden, dan zou ik mezelf nauwelijks terug herkennen. Ik was het muurbloempje van de GGZ. Deed er alles aan niet gezien te worden. Psychiatrisch patiënt achter het masker van een heel stil meisje. Een meisje zonder mening, een meisje zonder stem. Althans, dat meisje had al een hele sterke opinie, maar voelde zich niet op haar gemak zich te uiten omdat zij zich minderwaardig voelde en daarom geen recht van spreken had. Is dit gevoel helemaal weg? Het minderwaardigheidsgevoel niet, maar juist dat geeft mij nu het gevoel dat ik me moet uitspreken. Zodat die minderwaardigheid kleiner wordt, omdat psychiatrie minder raar wordt. Zodat mensen met een psychiatrisch label gewoon mensen van de maatschappij worden.
Terug naar het meisje van 20, want dat was hoe ik me voelde, een meisje. 20 jaar, dat is een vrouw, ja dat klopt, maar dat is absoluut niet hoe ik me voelde. Ik deed trouw wat iedereen van me verwachtte, sprak me nergens uit, deed wel aan therapie mee, maar opende alleen mijn mond wanneer mij actief de beurt gegeven werd. En in opname de woonkamer gebruiken, dat deed ik niet, want stel je voor dat ik aangesproken werd door iemand, ik kan toch niet iets verkeerd zeggen, die mensen zijn zo kwetsbaar, straks verpest ik het.
Dit beeld begon langzaam maar zeker te veranderen naarmate ik verder kwam in de studie geneeskunde. Ineens durfde ik me in mijn eigen opnames wel uit te spreken tegen anderen. Ik kreeg ook vaak de feedback dat ik daadwerkelijk helpend was, wat stimuleerde om me meer te openen en zo ging de bal steeds meer rollen.
Maar pas een half jaar geleden kwam ik op het punt dat ik gewoon de afdeling op stapte en meteen mezelf was, mensen gewoon aansprak en gewoon er was, zonder bang te zijn iedereen in de weg te zitten. Maak ik dan contact met iedereen, nee zeker niet, ik ga gewoon aan de tafel zitten tekenen en kijk eens rustig de kat uit de boom.
Nog geen jaar geleden startte ik mijn insta account, meer als een soort eigen dagboek dan als echte blog bedoeld. Dit was het ook de eerste maanden, met een volger of 50, maar eigenlijk heel snel begon ik opener te schrijven. Ik besloot mijn account op open te zetten omdat ik meer aandacht wilde voor hoe het er in de psychiatrie aan toe ging. Ik verbleef in die tijd op de PAAZ. Vanaf toen is het heel snel gegaan. Mijn volgersaantal blijft maar stijgen, ik heb duuzend en een onderwerpen om over te schrijven en schrijf steeds actiever voor allerlei andere bronnen die ik door die korte tijd heen had verworven. Ook geef ik mensen een stem die geen publiek hebben maar wel een belangrijke boodschap. Ik doe veel literatuuronderzoek zodat ik niet alleen maar onzin schrijf. Zo heb ik een echte hobby gevonden die voor mijn gevoel daadwerkelijk nuttig is. En nuttig zijn, dat is altijdd een van mijn grootste wensen geweest.
En zo was het timide meisje van 20 ineens een sterke vrouw van 26, met een stem waarnaar geluisterd wordt. Maar wel veilig achter haar laptopje en tijdens het schrijven niet beseffende hoeveel mensen dit eigenlijk zullen gaan lezen. De maatschappij helpende, zonder me daadwerkelijk in die maatschappij te vertonen. I love it.