verdien ik mijn DSM-labels wel: aanstellerij of ontkenning

Ik ben mij bewust van de absurditeit van deze titel, maar sta hier wel honderd procent achter. Voor mij voelt het namelijk alsof mijn mentale klachten aanstellerij zijn tot het moment dat het zo erg wordt dat het een label waard is, de erkenning krijgt dat het geen gezeur is maar daadwerkelijk een ziekte. Geldt dit ook voor anderen, NEEEEEE, natuurlijk niet, ben je mal, voor een ander geldt hoe minder labels, hoe minder leed, alsjeblieft voorkom dat het zo uit de hand loopt. Maar ikzelf heb de labels nodig om mezelf en mijn eigen problematiek serieus te mogen nemen. En zelfs wanneer ik dan ‘eigenaar ben’ van een label, wantrouw ik mezelf. Heb ik die eerlijk verkregen? Of is deze gebaseerd op mijn overdreven gezeur, mijn gejengel over klachten die daardoor erger worden opgevat dan ze zijn. Conclusie, ik heb het label ten onrechte, ik voer een label waar ik geen recht op heb, ik ben een aansteller.  

En zo zie je mijn redenatie. Geen label > aansteller. Wel label > vast verkregen door aanstellerij > aansteller. Ofwel, ik heb mezelf sowieso al gelabeld als aansteller, of er nou een label aan vast hangt of niet. 

Anorexia Nervosa 

De diagnose AN, daar kom ik feitelijk echt niet onderuit. Ik voldoe aan de DSM-criteria, punt uit. Dit label is volledig objectief en valt niet te faken. Nou echt wel. Want wat nou als ik denk dat ik AN heb en daardoor de symptomen vertoon. Dat ik me anorectisch gedrag om het label te mogen dragen in plaats van het label te dragen door het anorectische gedrag te vertonen. Wat nou als ik zo’n aandachtszoeker ben dat ik heel graag AN bovenaan het lijstje wil hebben en letterlijk de stoornis creëer met dat doel, zonder het zelf door te hebben. Ver gezocht? Ja heel ver. Is het mogelijk? Hoogst onwaarschijnlijk maar ja. Kan dit label voortkomen uit aanstellerij? Ja.  

Autisme 

Volgens het autisme-onderzoek, die diep gaat, lang duurt, uitgebreid is, scoor ik op alle onderdelen zodanig dat er sprake is van autisme. Ik herken mijn eigen gedrag in dat van anderen met autisme. Mijn vriendinnen hebben vaak autisme. Kan ik hier met 100% zekerheid uit concluderen dat ik autisme heb? Ja. Maar soms uit ik me misschien wel te autistisch, maak ik onbewust gebruik van mijn autisme. Feestjes, daar ga ik al jaren niet heen, te druk, kan ik autistisch niet aan. Maar heb ik het geprobeerd? Dus het label komt niet voort uit aanstellerij, maar gedrag dat ik aan ass koppel misschien soms wel? 

Angststoornis/paniekstoornis/agorofobie 

Dit zijn volledig subjectief gemeten stoornissen. Ja die angst/paniekaanvallen die ervaar ik echt. Maar hoe worden die veroorzaakt. Omdat die er zo maar is? Of omdat mijn hoofd vindt dat het tijd wordt? Aanstellerij? Is paniek niet sowieso een overdreven reactie van het brein.  

PTSS 

Hier loopt mijn hoofd vreselijk op vast. Dit is echt next level. Ik ben slechts een beschadigde vrouw. Ik heb geen leger gediend, geen rampen meegemaakt, geen hordes mensen zien sterven. Ja ik heb stelselmatig iets heftigs meegemaakt, maar man PTSS, nee je stelt je echt aan An, trauma, zo ver mag je gaan, maar geen PTSS, dat kan gewoon niet. Kunnen anderen dit wel hebben op basis van jouw trauma’s, ja tuurlijk, maar ik niet, want ik………en dan volgen er heel veel details die ik niet kan delen omdat dan de aard van mijn trauma omhoog komt. Conclusie, PTSS is in mijn geval geen PTSS maar aanstellerij.  

Depressie 

Ook het label depressie is zo enorm subjectief. Als ik mijn masker opzet, geen spoortje depressie aanwezig. Als ik hem afzet, een brok van depressie. Maar wat nou als mijn masker mijn normale gezicht is en mijn depressie een masker? Een masker van aanstellerij? 

To the point 

Voor mij is tegen mezelf roepen dat de labels nep zijn en dat ik me aanstel een manier om de labels niet onder de ogen te zien. Om niet te hoeven zien hoe ziek ik echt ben. Vooral dat ik het niet serieus hoef te nemen. Dat ik er niet heel snel wat mee moet. Dat het enkel schijnvertoningen zijn die ik elk moment aan de kant kan zetten. Maar mijn cognitieve brein weet dat deze cirkel van labels mijn in een spiraal vast heeft die mij naar de dood leidt als ik het niet serieus (genoeg) neem. Ik wil het alleen nog niet inzien. Ik wil in de volledige controle over alles rol blijven in plaats van de patiënt die voor zijn leven moet vechten rol. Want de eerste is veilig en vertrouwd en de tweede allesbehalve. En hoewel ik cognitief weet dat ik de tweede zit, hang ik nog heerlijk emotioneel in de eerste, waardoor stress uitblijft, ondanks de gevaren van mijn huidige levenswijze. Want zolang ik de struisvogelmethode emotioneel uitvoer, zie ik de cognitieve kant ook niet.