05-01-2023
Ik voel de druk tot het schrijven van een goed artikel, alle kanten meegenomen, alle meningen van iedere doelgroep belicht.
Het hele weekend flitst er van alles door mijn hoofd, maar behalve allerlei pakkende titels, enkele gedachten erbij komt er uit mijn handen niets meer dan dit slappen gedicht.
Ik baal van mezelf, kom op An, je kunt beter, dat weet ik van mezelf, als ik ervoor ga zitten kan ik echt wel rake woorden schrijven.
Maar wat is het dat me nu zo weerhoudt van het opschrijven van een goed stuk, met daarin mijn opinie en de feiten beschrijven.
Het antwoord op deze vraag is zo eenvoudig en daardoor zo confronterend.
Doordat mijn blog zo goed ontvangen werd, legde ik de lat zo hoog voor mezelf, dat mezelf uitsprekend van helpend voor mezelf en anderen naar helpend voor anderen ging maar voor mezelf forcerend.
Gedichten stopte ik mee, verspilling van tijd als je in die tijd ook een echt stuk neerzetten kon.
Maar wat is dat eigenlijk voor een wangedachten, als dat zo lang mijn methode van mijn emotie uiten was, hetgeen mijn schrijven allemaal mee begon.
Leuk dat er af en toe een kei pakkend stuk uit mijn handen vliegt, maar het is oké als het soms helpender is voor mezelf me de uiten in de vorm van een dicht.
Uiteindelijk is het mijn instagram-account, mijn website, mijn gezicht.
Dus sorry mensen die ik teleurstel met dit als resultaat van een heel weekend.
Maar vooral sorry aan mezelf dat ik constant heb moeten piekeren hoe ik een stuk moest schrijven die aan alle keihoge eisen voldeed en dit het werd in the end.
Een dicht van niets, zonder diepe boodschap, zonder diepgaande inhoud,
En toch denk ik dat er voor mezelf wel een les in zit, die ik behoud.
Prestatiedruk is iets in mijn hoofd, het is door mijzelf opgelegd.
Natuurlijk is het leuk voor anderen als je het ene na het andere geweldige artikel aanlevert, maar als dat een weekendje niet lukt, is er ook niemand tenietgelegd.
En als dit wel het geval is, dan is dat niet mijn schuld maar zijn of haar probleem,
Want ik heb geen verplichting om in een bepaalde frequentie stukken aan te leveren, ook al voelt dat wel zo met een begin een succes zo extreem.
Maar door het even los te laten ben ik wel met het echte leven bezig geweest.
Stappen in de eetstoornis gezet, sonde geaccepteerd en opgebouwd, aandacht geschonken aan mijn eigen geest.
Goede gesprekken gehad met mijn man, tijd doorgebracht met dierbaren.
Achterstallig huishouden uitgevoerd en niet geheel onbelangrijk nieuwe energie vergaren.
Dus eigenlijk heb ik onbewust volledig goed gehandeld, ik heb gekozen voor wat goed is voor mij.
Alleen geeft dat helaas er nog zo’n dubbel rotgevoel bij.
Een gevoel van niet genoeg doen, niet genoeg zijn,
Omdat hetgeen wel goed gaat niet voor de buitenwereld zichtbaar is,, alleen van verhalen of insta, maar dat is slechts een wereld van schijn.