Eerlijke (of hypocriete) update
Sommigen hadden al gemerkt (aan de dm’s te merken), ik ben een heel stuk minder actief over mijn eigen leventje dan ik was. Een heel stuk. Eigenlijk is alles wat ik nog post gerelateerd aan mijn website. Promoten van blogs. Blogs waarvan ik oprecht denk dat ze helpend zijn voor heel veel anderen en die voor mij een stukje afleiding en verwerking zijn. Maar wel blogs met een hele duidelijke boodschap: het geluk ligt niet in de eetstoornis, zoek hulp, neem verantwoordelijkheid en handel ertegen. En precies deze weg was ik ingeslagen.
Tot het sinds korte tijd langzaam weer minder goed gaat. Cognitief sta ik volledig achter hetgeen ik hierboven schreef. En toch nam de eetstoornis steeds meer ruimte in mijn hoofd over. De feiten, de kennis, alles zit snor, maar ernaar handelen werd steeds lastiger. En erover praten werd steeds lastiger. Want ik ben toch degene die iedereen vertelt hoe het allemaal moet? Dan kan ik niet tegelijk ook handelen naar een eetstoornis. Maar waarom ik dit nu toch schrijf is omdat precies DIT is wat een eetstoornis is. Cognitief de wijsheid in pacht hebben maar emotioneel zo sterk tegengewerkt worden dat echt gezond handelen soms gewoon heel moeilijk is.
Heb ik dan volledig opgegeven en ben ik de eetstoornis ingedoken? Nee, absoluut niet. Maar het kost moeite, ik vecht tegen mijn eigen gedachten, verlies regelmatig tegen mijn eigen gedachten en de sonde aansluiten lukt simpelweg soms gewoon echt niet meer. Gevolg is toch een fysieke achteruitgang die ik ECHT NIET WIL. Waar ik juist het leven begon te proeven zit ik sinds enkele dagen vast op het hoekje van de bank, te futloos om iets te doen. En dat is niet wat ik wil. De vechtlust is er. Een nieuw plan is er. Nu de uitwerking nog. Maar met een ding zal ik nooit stoppen, en dat is vechten!