Na de middelbare ben ik begonnen met geneeskunde aan de VU in Amsterdam. Direct ben ik uit huis gegaan, dit met goede redenen, maar de details ga ik wederom niet op in. Ik ben daardoor heel jong op mezelf gaan wonen in Amsterdam Osdorp en begon te werken als flexer verzorgende-IG in verpleeghuizen. Mijn dagen waren bizar vol. ’s Morgens naar college, ’s middags lessen, eind van de middag werk, tot 23.30 werken, naar huis met het ov (als meisje alleen in haarlem-hoofddorp-amsterdam is niet heel relaxed in de nacht) en om 1.30 kun ik beginnen met studeren tot een uur of 4, waarna ’s ochtends de wekker weer ging voor college. Ik ging in die tijd 5 dagen naar de unie en werkte ook 5 dagen.
Deze foto is gemaakt tijdens een ‘logeerpartijtje’ van Tygo in mijn studentenwoning. Dit was heel normaal. Tygo verbleef heel vaak en heel lang bij mij. Samen naar de stad, naar musea, noem het maar op. Tygo en ik zijn en waren heel hecht. Veel hechter dan een gewone broer en zus. Nog altijd.
De universiteit was zeer interessant, en qua moeilijkheid kon ik het prima aan, ik haalde mijn propedeuse cum laude en de jaren erna had ik enkel hoge cijfers. Maar de lange dagen en de psychiatrische ziektedruk werden na 3 jaar te veel, waardoor ik een jaar uitviel, spenderend in opname. Daarna nog het laatste jaar geneeskunde begonnen maar vlak voor het eind gestopt om HBO-V te kunnen starten.
In het jaar dat ik uitviel leerde ik mijn vriend, nu mijn man, kennen. We gingen na een jaar samenwonen in het appartement waar we nu nog wonen. Na 2 succesvolle jaren HBO-V uitgevallen, 100% afgekeurd door het UWV en een Wajong toegekend gekregen. Dat was het begin van een wereld die niet meer draaide om studie en psychiatrie een bijzaak was, maar psychiatrie de hoofdzaak. Van student naar psychiatrisch patiënt, dat is enorm moeilijk te verwerken. Niet alleen toen, maar nu nog altijd.
Ik werd een echte psychiatrisch patiënt en vond het enorm moeilijk om een identiteit op te bouwen naast enkel al die labels. Ik voelde mij bijna een lopende DSM. Hoorde zo vaak dat ik ziek was, dat ik het moeilijk had, dat het niet niks was, dat ik volledig in een negatieve flow raakte. En daar begon het begin van mijn ergste anorexia periode ooit. De periode waar ik nu, 3 jaar later nog volop inzit. Die inmiddels mijn volledige lijf heeft gesloopt. En pas nu kom ik los van de patiënt en begin ik daarnaast weer mezelf te worden. Een persoon met een probleem in plaats van een wandelend probleem.