23-04-2023
Vroeg of laat gaan de mensen die zich vrienden noemen allemaal bij je weg,
Of je krijgt ruzie, of diegene gaat dood, of jullie levens kiezen een andere weg.
Hoe hecht de vriendschap ook lijkt, nooit blijk ik het echt waard om in contact te blijven,
Al die vrienden kwijtgeraakt, dat is nochal in mijn hoofd gaan beklijven.
Dusdanig dat ik merk dat ik eventuele nieuwe vrienden preventief op afstand houd.
Ik ga er immers vanuit dat het patroon zich voortbouwt.
Vriendschap, steeds hechter, je deelt lief en leed, voelt elkaar aan en vult elkaar in,
En van de ene op de andere dag is het weg, heeft het allemaal geen zin.
Beginnende bij mijn hechte vriendinnetje op de basisschool, we hielden contact ondanks de verschillende middelbare scholen, de vriendschap bleef bestaan,
Maar toen ging zij in het buitenland wonen voortaan.
Contact houden bleek onmogelijk, zeker met de middelen van toen,
En gespreksonderwerpen kwamen niet meer ondereen, dus gesprekken waren niet meer voor de lol maar meer uit fatsoen.
Op de middelbare school had ik geen fijne tijd, maar desondanks wel een vriendengroep opgebouwd.
De meeste van die groep had ik een hekel aan, maar vier van deze groep waren mij zeer vertrouwd.
We zouden contact houden na de middelbare school, tuurlijk, dat was niet meer dan logisch, onze banden waren zo hecht.
Nog voor het eind van de middelbare school bleek een van de vriendschappen al niet echt.
Een ruzie, die echt helemaal nergens over ging, leidde tot verwijten die heel ver gingen,
Waardoor ik niet alleen mijn vriendschap met haar kwijtraakte maar ook mijn ook een deel van mijn eigenwaardes vergingen.
Na middelbare school bleek een van mijn trouwe vrienden mijn eetstoornis zat te zijn en verbrak om die reden het contact met mij.
Op zich geen slechte reden, maar het was fijn geweest als ze dat even van tevoren zei.
Mijn twee beste vriendinnen van de middelbare school blijven dan nog over,
Met hun heb ik nog jaren contact gehouden, nu nog sporadisch trouwens, maar de echte vriendschap is wel over.
Verwaterd zoals ze dat noemen, enkel een hee hoe is het met jou nu en een gefeliciteerd met je verjaardag,
Goh we moeten echt een keer afspreken, bijkletsen, wat doe jij vandaag de dag.
Na de middelbare school begon ik aan geneeskunde waar ik onwijs veel maatjes heb gehad maar maar 2 echte hechte vrienden.
Met een van die twee zou ik op kamers in Amsterdam, maar mijn eetstoornis kwam steeds meer tot uiting daarnaar uitziende.
Uiteindelijk werd ik opgenomen in het ziekenhuis en kreeg ik een jaar studievertraging waardoor ik niet meer bij haar in het jaar zat.
Zij heeft me nog eenmaal opgezocht in het ziekenhuis, daarna heeft ze het contact beëindigt omdat ze geen zin in drama had.
De tweede vriendin van geneeskunde, die ik hier niet bij naam ga noemen, is en blijft een fantastische meid.
Vanaf dat we elkaar ontmoetten zat het goed, en nu jaren later zijn we elkaar nog niet kwijt.
We kennen elkaar, ze kent mijn shit, ik ken haar eigenaardigheden.
Soms staat contact heel centraal, soms is haar leven druk en chaotisch en staat het op een lager pitje, en dat is een prima reden.
Maar ze is er voor me en ik voor haar.
Ik kan der vertrouwen, als we elkaar nodig hebben dan zijn we daar.
Gedurende de eerste opname in een eetstoorniskliniek leerde ik mijn eerste autistische vriendin kennen en er ging een wereld voor mij open.
Een persoon die mij begreep, niet omdat ze daar keihard der best voor deed, maar gewoon omdat haar gedachtenpatronen identiek lopen.
Een vriendschap zoals met haar heb ik nog nooit mogen ervaren, zo intens, echt twee handen op een buik,
In de kliniek werden we ook wel het negatieve bondje genoemd, we waren nog wel eens rebels, liepen kilometers door het park, en hadden allebei door het altijd meeslepen van een kruik een kruikbuik.
Zij heeft mijn leven in de kliniek en de tijd erna draagbaar gemaakt, heeft me heel veel geleerd over de eetstoornis, autisme en de psychiatrie, zowel in het negatief als het positief.
Maar ook hoe het is om geliefd te worden, hoe het is dat er iemand voor je klaarstaat, iemand zonder wispelturigheid, gewoon altijd aardig en lief.
Maar toen, lieve Lianne, werd het leven jou te veel.
Daar was jij heel eerlijk over, ik wist dat en wanneer jou zou gaan, maar evengoed was jouw verlating mij te veel.
22-04-2021, een datum die voor altijd pijn zal doen,
Een datum waarop ik degene die mij door en door begreep voor altijd kwijtraakte en ik het voor altijd zelf zou moeten doen.
Ik raakte heel snel in de put, kon jouw dood niet aan, en heel veel crisisopnames zouden volgen.
En al die opnames hadden een soort desperate vriendschapjes tot gevolgen.
Vriendschapjes eigenlijk meer ik als therapeut en zij als hulpbehoevende.
Ik die mijn studieskills inzette, zij die voor de echte gesprekken oefenden.
Maar het schepte een band, ik wist veel over hun,
En zij wisten dat ik veel wist, wat voor hun gevoel altijd leidt tot een vriendschap door dik en dun.
Voor mij meer een plichtsgevoel en een ik heb toch niemand dus laat ik het maar aanhouden want ik ben toch al zo alleen.
Thuis heb ik helemaal geen vrienden meer om me heen.
Je snapt natuurlijk dat deze vriendschappen gedoemd zijn om te mislukken.
Het enige raakvlak is de ziekte die ik begrijp, zo gauw zij meer inzicht krijgen of ik de zieke wereld uit wil, zal het contact ook smoordrukken.
Maar mijn geneeskundevriendinnetje bleef, aan haar had ik altijd een vriendin.
Ze bleef me trouw opzoeken, of ik nou opgenomen was of niet, altijd had ze zin.
Soms gaat het over de ziekte maar heel vaak ook niet,
En ik denk dat dat onderscheidend is voor een echte vriendschap een ggz-vrienschap, dat het onderwerp ziek zijn zo weinig wordt besproken dat het door andere onderwerpen teniet.
Opnames bleven volgen, en in het ziekenhuis leerde ik Eric kennen.
Er was direct een hele sterke klik, samen konden we heel Zaandam verkennen.
Ook hij was autistisch, had zwarte galgenhumor, kan mijn donkere buien aan.
Maar was wel enorm depressief, accepteerde mijn stoornissen achteraf te veel, moedigde ze bijna aan.
Desondanks vonden we steun in elkaar.
Ik kwam regelmatig bij hem thuis, ontmoette zijn gezin, werd in het gezin geaccepteerd zonder enig bezwaar.
Tot 12-05-2022, de dag waarop Eric suïcide pleegde.
De dag waarop weer iemand die heel dicht bij mij stond zelf besloot dat de lasten van de wereld niet meer tegen de baten opweegden.
Opnieuw een klap in mijn gezicht, van alle hechte vriendschappen, nog altijd maar 1 over.
Een hele waardevolle, begrijp me niet verkeerd, maar toch krijg ik steeds meer het gevoel van onbelangrijkheid alover.
Vrij snel na de dood van Eric volgde voor mij een opname waar ik twee mensen leerde kennen waarmee ik goed klikte, die ik hier houd anoniem.
De eerste heb ik nog altijd contact mee maar zeer complex, dat is echt wel een ggz-vriendin, veel dreigend met overdosissen, overmatig drankgebruik, gedwongen opnames, iemand waarmee ik eigenlijk niet om wil gaan maar ze heeft al zo weinig mensen dus als ik dan ook nog wegval, is het laatste stukje weg van haar crisisteam.
Maar wat ik al eerder zei, ik wil geen therapeut zijn, dus ook niet van een crisisteam deel uitmaken.
Alleen haar verlaten zal haar net zo hard raken al die mensen die dat bij mij maken.
De tweede vriendin van die opname, is een geweldige meid.
Daar zijn genoeg losse gedichten over, daar hoef ik denk ik niet meer over kwijt.
Gedurende mijn laatste ziekenhuis heb ik nog drie meiden ontmoet waarmee het wel goed klikte, maar echt vriendinnen heb ik ze nooit genoemd, en zo voelt het ook niet.
Een daarvan noemt mij wel haar vriendin overigens, maar dat deert mij niet.
We hebben sporadisch contact, gewoon gezellig.
En meer hoeft van mij ook niet, ik weet namelijk zeker dat het niet blijvend is dus me binden aan die meiden is niet veilig.
Dan heb ik nog een paar meiden via instagram ontmoet, waarvan de meeste vooral een vriendschap hebben met mij dan andersom.
Maar ook dat vind ik prima, lig ik totaal niet wakker om.
Een meisje springt er tussenuit, met haar facetimede ik dagelijks, we hadden lol, we konden samen janken, we konden samen lachen op de zwartste dingen maar ook gewoon om leuke dingen.
En ineens was ik te veel en kwam het verzoek haar niet meer lastig te vallen, iets wat mijn ego weer een hele grote deuk gaf, omdat ik het oprecht niet begrijp, hoe kon het dat we van intensief contact naar laat me met rust gingen.
De laatste die ik nog mis in de rij vriendinnen is tevens de aanleiding dat ik dit gedicht schrijf.
Iemand voor wie ik ben gaan beseffen waarom ik het zo moeilijk vind om vriendschappen aan te gaan, omdat ik me besef dat ik nooit beklijf.
Dat al mijn vriendschappen stuk gaan en ik mezelf daar beter voor kan behoeden voordat ik voor de zoveelste keer pijn word gedaan.
Maar je hebt gelijk meid, het verleden is het verleden, en bij jou kan dat heel anders gaan.
Het is niet eerlijk om jou dusdanig te wantrouwen omdat al die anderen gingen.
Jij verdient een eerlijke kans om mijn leven in te dringen.
En als jij net als alle anderen besluit dat ik het toch niet ben,
Dan ben ik schijnbaar weerbaar genoeg daar ook wel weer overheen te komen, dat is toch ook wat ik van vroeger wel ken.