27-04-2023
Onze relatie is volledig gebaseerd op liefde en trouw,
Dat is hetgeen ik 100 procent op bouw.
Het stuk zekerheid in onze relatie waar we allebei op aan kunnen.
Voelt de een zich minder, dan is de aan daar, en de ander zal altijd op de een aankunnen.
Ook op praktische wijze zit alles helemaal goed.
Wat de ene niet kan of echt niet fijn vindt, daar offert de ander zichzelf voor op en zorgt dat hij het doet.
Ik ben meer thuis, dus zo lang het goed met mij gaat, ligt het grootste deel van het huishouden op mijn schouders, logisch, daar heb ik echt geen problemen mee.
Steven daartegen is veel van huis, moe als hij thuiskomt, en neemt daardoor wel een zijn ik-ben-moe ofwel zijn ik-ben-moe-dus-snel-geïrriteerd-humeur mee.
Gaat het met beide goed, nog altijd geen enkel probleem.
Dan heb ik gewoon wat meer taken thuis, en hij zorgt voor relatief meer geld in het systeem.
’s Avonds vinden we ontspanning door samen met Spike in de duinen te lopen,
En even lekker te praten over van alles en nog wat te spuien, zo alles te los te laten waar je nog mee zat en ontspanning tegemoet te lopen.
In deze normale rollenverhouding hebben we onze draai perfect gevonden.
Maar het gaat mis als deze verhouding uit elkaar rukt doordat mijn anorexia een weg in mijn hoofd heeft teruggevonden.
Wanneer ik niet langer het grootste deel van het huishouden op me neem,
Niet langer een persoon ben om ontspanning bij te zoeken, maar juist de persoon vormend het probleem.
Als je dagelijkse spuigesprek alleen wordt omdat je vrouw lichamelijk de wandeling niet meer aankan zo zwak,
En jij het niet kan aanzien, haar zo achteruitgaande, leidend tot angst onmacht, tot ze op een gegeven moment een eng aanblik op de bank wordt wat kan geen zak.
Zelf ziet ze de ernst niet of nauwelijks in,
Wat jou nog meer frustreert, waarom blijft ze nou volhouden dat het allemaal zo erg niet is terwijl ik zie dat ze alweer een leeg omhulsel wordt zonder persoon erin.
Tegen de tijd dat zij eindelijk ziet hoe slecht ze eraan toe is ben jij moe van het roepen en moe van de situatie in het algemeen.
Jouw vechtlust zo goed als op en zij staat hulp toe nauwelijks of geen.
Liefde en verbintenis is er nog wel, maar ver op de achtergrond,
Heeft plaats gemaakt voor zorg, onmacht, boosheid ook wel, zorgen, totaal geen eenheidsfront.
Zij heeft het nauwelijks nog door wanneer zij vanuit der ziekte praat en wanneer ik haar stem nog hoor.
Ik blijf achter met een patiënt, die soms mijn vrouw is, een hond, zo’n schat, die ook veel zorg vereist, een drukke baan, angst, een zorg, en kom er behoorlijk alleen voor te staan, voor anderen geen energie meer dan mensen op kantoor.
Haar strijd eenzaam en zwaar,
Mijn strijd eenzaam en zwaar.
Waar houdt het op, wanneer komen wij in rustig vaarwater.
Wanneer zijn we weer man en vrouw, gewoon functionerend zoals we deden, man, vrouw, hond, baan, rust, en de rest komt allemaal later.