13-05-2023
De meeste van mijn dichten gaan over hoe ik de wereld ervaar,
Maar waar ik nauwelijks schriftelijk bij stilsta is hoe het voor mijn man moet zijn, zo zwaar.
Telkens maar kijken hoe jouw vrouw, die je zo deer is, niet goed zorgt voor haar eigen lichaam,
Een lichaam, die als het voor jou op zijn mooist is, zij zich voor schaamt.
Jouw eigen vrouw die haar lichaam ten gronde richt door te stoppen met de meest basale taak van het leven.
En wanneer jij probeert haar te stimuleren het goeden te doen, zal zij enkel een onaardig weerwoord geven.
De lieve vrouw waar je voor viel verandert in een onaardige, zieke, slecht ogende patiënt.
En jij als man, moet toekijken, terwijl je het liefst je blik voor altijd afwent.
Je blijft van haar houden, het is en blijft je vrouw.
Maar diezelfde vrouw zegt keihard, ik voel niets meer voor jou.
Je weet dat het komt door de stoornis, doordat ze niet meer voelt voor wie of wat dan ook.
Maar telkens is het weer een klap in je gezicht, want je doet wat je kan, staat altijd voor der klaar, maar zij verandert heel snel in een spook.
Je merkt dat jouw gevoel jegens haar verandert, en dat doet pijn zo veel.
In plaats van enkel jouw vrouw, wordt het een bron van zorg, irritatie, een boosaardig persoon, niet zichzelf, niet waar je voor koos, mee trouwde formeel.
Je hebt er alles voor over, de vrouw terug te krijgen die ze ooit was,
Maar wat je ooit probeert, ze staat elke dag verder af van de persoon, elke dag een door haar persoonlijkheid een extra kras.
Je wordt bang, gaat ze het overleven.
En in plaats van dat zij ook bang wordt, geeft ze aan dat het haar allemaal niet meer kan schelen even.
Of dit de laatste dag is, de laatste week, de laatste nacht.
Want ach, wat is het leven nog waard, als je enkel in miserabele status op niets wacht.
Je kan niet bij haar gevoel, wil ook niet in dat gevoel komen, want jij weet hoe leuk jullie leven samen is.
Maar zij voelt dat niet meer, in haar hoofd geen gemis.
Je dringt niet meer tot haar door, volledig ondoordringbaar is ze geworden.
En voor jouw gevoel maakt het niet meer uit, zorgen, boze, optimistische woorden.
Machteloosheid, met niemand echt kunnen delen, want zelf ben je niet goed in je gevoel onder woorden brengen.
En niemand die echt snapt wat je bedoelt, want niemand zit in jouw situatie, dus hoe maak je dat je dit gevoel echt overbrengt.
Voor jou is er maar een oplossing, ze moet in opname, weg van huis, waar ze sowieso heel snel zal sterven.
Maar ze geeft aan dat niet meer te willen, jouw laatste beetje hoop valt in scherven.
Hoe kan ze opgeven, we hebben zo veel, nog zo veel toekomst voor ons en onze relatie.
Hoe kan ze volledig oog verloren zijn voor alles wat we hadden, leidend tot zo veel frustratie.
Frustratie bij haar, omdat ik me voor haar gevoel bemoei maar keuzes waar ik me niet mee bemoeien mag.
Frustraties bij mij omdat ik enkel ellende zie terwijl ik verlang naar haar lach.
Jij besluit toch te vechten voor een opname, als laatste hoop om haar leven te redden, om haar denkbeeldige knop nog maar een keer om te krijgen in de hoop dat hij eindelijk eens vastroest op de ik-kies-voor-het-leven-stand.
Maar je weet dat zelfs als die knop omgaat het waarschijnlijk tijdelijk is, met je gevoel heb je hoop, maar je weet het met je verstand.
Maar zelfs voor tijdelijk heb je alles over, dan hebben we nog even samen, hoef jij haar niet binnen nu en enkele weken te begraven.
Dus trek je alles uit de kast, overal waar je een opening tot opname vindt begin je te graven.
En dan vind je een organisatie, en ze stemt in.
Je kan ademen, voor een tijd, onbestemd, maar al is het een week, je prijst haar als een heldin.
Al je hoop is gericht op de opname, opdat zij haarzelf terugvindt.
Zodat als ze thuiskomt, ze zichzelf in leven wil houden, meer vraag je niet, dat alleen maakt dat je wint.
Maar optimaal is uiteraard als ze echt kiest voor het leven,
En onze relatie opnieuw een kans wil geven.
Als we weer man en vrouw kunnen worden zoals we dat waren aan het begin van de relatie,
Gelukkig, onbezorgd maar vooral weg met al die frustratie.
Dat jij niet alleen kan zeggen, schat, ik hou van jou.
Maar dat Anna terug kan zeggen, op een oprechte wijze, Steven, ik krijg weer gevoelens vaan affectie voor jou.