10-03-2023
Zittend achter je bureautje snak je naar je bed,
Moe, zo moe maar door angst op je stoel door je hoofd vastgezet.
Niet durven liggen, niet zomaar weg kunnen gaan.
Hyperalert, of komende geluidjes ook wel weer zullen weggaan.
Gefocust op het slot, wordt daar toch niet aan gerommeld,
Voetstappen op de grond in de hal, ben je nog altijd niet weggedommeld.
Een knal buiten, nu weet je het zeker, je bent niet veilig in je bed.
Verstop je, verdwijn desnoods, maak dat je jezelf redt.
Je verplaatst je van de enigszins veilige stoel naar het door jou als veilig bestempelde hoekje van de kamer, beschut door het gordijn,
Duik in elkaar, maak je klein, ver weggestopt, tussen de kratten, het onveilige bed en het gordijn en verdwijn.
Maar blijf alert op alle signalen duidend op gevaar of aanwezigheid van leven.
Tot je hersenen niet langer in staat zijn alle angst en signalen te verwerken en ze een error geven.
Wat overblijft is een oorverdovende schreeuw en in het totale niets een verblijf,
Tot je zonder je bewust te zijn van de verstreken tijd wakker schiet, gedesoriënteerd en kramp in je hele lijf.
De angst is wat afgenomen, langzaam snap je weer wat echt is en wat zich in je hoofd afspeelt,
Daarop volgend een show in je hoofd waarbij een combinatie van frustratie en emotie de hoofdrol speelt.
Waarom verlies je jezelf toch steeds in die nergens op slaande maar alles bepalende angst.
Waarom kun je beredeneren dat het een groot verzinsel van je hoofd is, kun je zelfs de hele psychologische theorie erachter opratelen, maar voel je je een klein meisje, het aller bangst.
Ratio en gevoel zo tegenstrijdig,
Zo graag naar ratio willen luisteren, die heeft immers gelijk, maar gevoel overwint elke keer weer tijdig.
Dat frustreert en maakt verdrietig,
Want het maakt je in plaats van een volwassen onafhankelijke vrouw, een heel klein, afhankelijk, bang meisje, zo ontzettend nietig.
Iets waar je zo graag afstand van zou willen doen.
Maar hoe doe je dat na alles wat er is gebeurd toen?