11-05-2023
Dit gedicht is zonder controle tijdens een opname in een ruk geschreven en niet gecontroleerd op fouten. Mocht je er een spotten, laat even een reactie achter, dan pas ik het aan
Ik probeer altijd alles te begrijpen,
Mijzelf van kennis. Te voorzien, vanuit alle bronnen voor handen zo veel mogelijk theoretische kennis op te grijpen.
Slimmer en slimmer, een bron van steeds meer informatie word je, zou je zeggen toch.
En toch worden je hersenen geen grotere bron van informatie, geen opslagplaats voor louter kennis noch.
Sterker noch, het brein krijgt bij. Elk stuk gelezen tekst een antwoord op een of twee onbeantwoorde vragen,
Maar daarvoor in de plaats zeker 10 nieuwe onduidelijkheidsvragen.
Opzoek om die 10 vragen de beantwoorden, heb je. In het gunstigste geval 5 nieuwe bronnen nodig en. Dus weer 50 onbeantwoorde vragen.
Maar in de werkelijkheid zijn het niet je 50 eerste hits, maar ben je er alweer 150 verder, met 1500 nieuwe onduidelijkheden die je op. Moet zien te klaren.
Je ziet het al, van 1 vraag, naar 10, naar 50, naar 150 en het houdt maar niet op.
Tot je moet concluderen dat je zit aan je top.
Dat het simpelweg onmogelijk is alles wetenschappelijk te benaderen,
En je soms moet accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn, zonder ze wetenschappelijk te kaderen.
Vind. Ik dat fijn, nee absoluut niet, geef mij maar gewoon een goede bewijslast.
Maar dit gedicht legt wel uit dat hoe meer vragen je beantwoordt, hoe. Meer je erbij krijgt. Tot last.
Ofwel hoe slimmer je wordt, hoe meer je weet, maar hoe meer je realiseert dat je heel veel niet weet.
Laat mij dan maar een tikkeltje dom zijn, zodat ik zelf niet door heb dat ik vrij weinig van de wereld en er omheen snap, van mijn eigen intelligente domheid geen weet.