13-03-2023
dit gedicht is zonder controle tijdens een opname in een ruk geschreven en niet gecontroleerd op fouten. Mocht je er een spotten, laat even een reactie achter, dan pas ik het aan
Vandaag heb ik een hele bewuste wandeling gemaakt,
Me geforceerd enorm van mijn omgeving geraakt.
Dat heeft tot een enorm interessante observatie geleid,
Namelijk, dat alle dingen des levens in zo’n 20 minuten wandelingetje hun rol in het script leiden.
De sloot met de moedereend, de kuikentjes die hun weg erachteraan zwemmen, hun leventjes net begonnen.
Voorbij loopt een moeder met een baby in een maxy cosi, aan de hendel vol met blauwe ballonnen.
Een straat verderop het andere uiterste, de lijkwagen wordt net gesloten.
De eerste straat een leven net opgestart, de tweede een net besloten.
Voorbijloopt een oude man met een das, muts wanten en een dikke bonten leren jas met van die grote houten knopen.
Terwijl je hem observeert, je afvragende hoe hij deze temperatuur ervaart zoals hij doet, komt het volgende fenomeen alweer voorbijlopen.
Een jonge jongen, gekleed in het zwart, bijpassende zwarte make-up, nagellak en plateauzolen,
Zijn onzekerheid als tiener achter de rol van gothic verscholen.
Voor je goed en wel nagedacht hebt, hoe je zelf was in die tijd,
Is daar een auto die met keiharde muziek en open ramen voorbijrijdt,
Hoe kan die persoon zich niet bezwaart voelen, anderen zijn muziek zo op te dringen,
Nog amper deze vraag verwerkt, komt daar een vrouw, duidelijk verward, voorbij, luidkeels aan het zingen.
Ik zag twee beren broodjes smeren, oh het was een wonder, alles lijkt haar te ontgaan maar deze tekst duidelijk niet vergeten.
Wat maakt iemand zo verward dat een brein het zo kan laten afweten.
Inmiddels aangekomen bij de hertenkamp, zie ik een samenkomst van alle menssoorten bij elkaar.
Kleine kinderen, ouders, grootouders, hardlopers, wandelaars, pubers, elke categorie komt daar.
Wonderlijk hoe een omheind stukje grond met een paar levende wezens die in feiten niets doen dan eten en slapen mensen zo kunnen verbinden.
Alsof die connectie er altijd is maar iets ons dat altijd doet verblinden.
Tegenover de herten staat het theehuis, waar ook allerlei mensen zitten achter een warme drank,
Sociaal geoorloofd mensen observeren vanuit hun positie in de bank.
Nog geen 50 meter verder loop je af op het ziekenhuis, een plek van ellende.
Gek genoeg ook een soort van plek van vertrouwdheid, iets van bekende.
De letters van het Alrijne ziekenhuis zijn zo vrolijk geschreven dat het me aan het denken zet,
Proberen ze het van buiten een leuke plek te lijken met opzet.
Voor mij bijna ogend als kinderziekenhuis,
Zo van kom maar binnen kinderen, het is hier net zo leuk als thuis.
En eenmaal binnen barst de hel los, maar is er toch geen weg meer terug,
Maar ik besef me dat dit niet per se berust op theorie, maar meer een blik werpt op mijn eigen ervaringen terug.
Nu loop je langs het ziekenhuis en word je je bewust van de zon en de wind, fenomenen van de natuur die gewoon zijn zoals ze zijn.
Waarover iedereen een enorm sterke mening heeft, terwijl hun invloed erop zo klein.
Ikzelf vind wind enorm fijn, omdat dat bij mij gelijk staat aan voelen dat je leeft.
Weerstand, luchtstroom, zeer sterke bewustmaking van de wereld, zonder dat het een echte onprettige prikkel geeft.
Voor ik goed en wel nadenk loop ik in mijn t-shirt, mijn jas om mijn middel gebonden.
Geloof mij maar, daar wordt met een graadje of 10 heel wat van gevonden.
Want hoe ik de oude man en de gothic afwijkend vond en dus naar keek,
Zo keek de rest van de wereld naar de anorex met t-shirt in de kou die van de kledingnorm afweek.
Nu moet ik zeggen dat dat niet opweegt tegen het tijdelijke gevoel van echt even leven,
En wil ik daarvoor best even mijn anonimiteit opgeven.
Maar het maakt wel dat ik deel uitmaak van het gedicht van uitersten van het leven.
Net als ieder ander beest, mens en fenomeen op deze wereld, want er is geen standaard, dus alles is een nieuw gegeven.