20-02-2023
Dood is een begrip waar ik vaak enorm naar verlang.
Maar tevens een vaag begrip, waar ik de vinger niet echt op leggen kan.
Dood vaak beschreven als rust, maar dat is helemaal geen synoniem.
De ware betekenis van dood gaat door het leven anoniem.
Vanaf je denkvermogen het toelaat, zie je het aankomen.
Het moment waarvan je weet dat het komt, waaraan je nooit zal kunnen ontkomen.
Maar wat zal er nou werkelijk gebeuren?
Met jezelf, je zijn maar ook met de mensen die om je treuren.
Eeuwig branden in de hel of naar de hemel alles fijn,
In beide plekken geen plaats voor mij atheïstische brein.
Mijn lijf zal stoppen en zo ook mijn hoofd,
Het enige wat overblijft als je nergens in gelooft.
Gewoon weg, uit, niets meer voor altijd,
In die zin zorgt het er inderdaad voor dat je niet meer lijdt.
Maar naast niet meer lijden is er niets meer, voor tot in de eeuwigheid.
Is dat het waard om op te geven en te verliezen van die ellelange mentale strijd.
Alles wat hier is of mogelijk nog komt, achterlaten en inruilen voor de dood met al zijn onbekendheid.