26-04-2023
Ik wil een normaal leven, een normaal lijf, een normaal bestaan,
Een weet dat dat nooit zal komen als het getalletje op de weegschaal maar omlaag blijft gaan.
Ik hoef geen schoonheid, geen aandacht, geen prestatie te laten zien.
Ik wil het leven kunnen dragen, mijn hoofd van moeilijke gevoelens ontzien.
Ik wil gelukkig zijn, gelukkig met een eenvoudig leven.
Maar dat leven zal mijn nooit worden gegeven.
Niet zolang ik de obsessie van de getallen verkies boven het belang van letterlijk alles op aard.
Zolang alles wat van echt belang is, niet eens tipt aan de kloppende getallen waard.
BMI onder 14, gewicht elke ochtend gelijk of lichter dan de morgen ervoor,
Echt alles moet wijken daarvoor.
Zelfs mijn eigen leven, die ik in basis helemaal niet kwijt wil, verkies ik niet boven het loslaten van deze regels.
Sondevoedingsstanden onbespreekbaar, alles moet zoals de door mijn hoofd bedachte wetregels.
De wat nou als je af zou wijken is niet eens een zinvolle vraag.
Omdat het in mijn hoofd niet eens een optie is dat ik die poging waag.
Een volledige onmogelijkheid, regels zijn regels, en zo zijn er tientallen in mijn hoofd.
Regels meer dwangen, iets waar mijn hoofd dwangmatig aan vasthoudt, volledig in gelooft.
Sommigen onschadelijk, ergens wel grappig, anderen iedereen en alles hinderend en kwetsend,
Sommigen nog wel iets van een wetenschappelijke basis, sommigen zomaar in mijn hoofd ketsend.
Afwijken totaal onmogelijk, elke regel van even groot belang, al kost het me zo veel.
Gezondheid, zorgen van anderen, zorgen bij mijzelf, mijn eigen leven, alles een wankel geheel.
Enkel en alleen omdat ik niet van mijn vaste regels afwijken kan.
Want voor mij is het een kwestie van kunnen en niet willen, als ik kan zou ik toch ook voor geluk kiezen dan.
Voor jou een keuze, dat snap ik heel goed, een onbegrijpbare keuze, een idiote daad,
Voor mij een ingebrand patroon, waar ik niet vanaf kan stappen, iets waardoor ik mensen pijn doe, mijzelf pijn doe en wat mij mijn leven misschien wel kosten gaat.