29-04-2023
Vol goede moed ging de 4-jarige Anna voor het eerst naar de basisschool met haar boek in haar tas.
Omdat ik als kind op school eindelijk boeken las.
Een school, gezien op tv, daar leer ik dingen, daar is alles gestructureerd, leerzaam en fijn,
Met die gedachte huppel ik naar het plein.
Eenmaal aangekomen bij het plein zie ik de chaos en de gillende kinderen,
Een kleine domper, maar ook dit zag ik op tv, buiten op het plein mist de orde en spelen ze rare spelletjes die ik niet snap maar ook niet zal hinderen.
De juffrouw klapt in haar handen, is ze blij, is ze trots,
Alle kinderen laten de boel de boel en lopen direct naar binnen toe, onthoud Anna, Juf klappen betekent, van buiten naar binnen gaan plots.
Met trillende benen, kijkend naar de grond ga ik als laatste de menigte achterna.
Ik weet waar de klas is, dat heeft de juf me al eens laten zien toen alle kindjes al naar huis toe waren, maar nu zijn de stoeltjes bezet, op een na.
Met lood in mijn schoenen ga ik zitten tussen een jongetje met een immens stuitervermogen,
En een meisje gericht op haar eigen knietjes met haar ogen.
Goedemorgen kinderen, vandaag hebben we een nieuw kindje in de klas, want Anna is alweer vier jaar oud geworden.
Wat een domme opmerking zeg, alweer vier, de mens wordt 80, dan is vier eerder net geboren dan oudgworden.
Ik slik mijn opmerking uit nervositeit in.
In plaats daarvan zeg ik de volgende woorden: Hallo, ik ben Anna, ik ben vier jaar en als groot genoeg ben dan word ik een dokter, het zou mij daarbij blijven, bij die ene zin.
Verder was school een grote teleurstelling.
Waar waren de tafeltjes, de leerboeken de lessen, alles wat ik had gezien in mijn voorstelling.
En alle kinderen die er al 1 of 2 jaar zaten, die bleken helemaal niet te kunnen,
Vertelden enkel verhalen over hun weekenden waarvan ik al prima snapte dat de helfte niet naar waarheid hadden kunnen zijn verlopen, maar een rijke fantasie, dat moet ik ze dan wel weer toegunnen.
Na dit eindeloze kringgesprek zei de juf eindelijk, ga maar even iets uitkiezen wat je zelf leuk vindt om te doen.
Zonder een seconde na te denken, schoot mijn tas onder mijn. Stoeltje vandaan, pakte ik mijn boek uit mijn tas, en begon ik ijverig te lezen, had van deze rare wereld niets meer van doen.
Lena lijstje deel 2, ik weet het nog zo goed,
Fan is een te klein woord voor de mate waarin deze boekenreeks me goeddoet.
En daar kwam de juf, een daarmee ook mijn eerste woedeaanval, want ze pakte hetgeen af dat echt van mij, mijn boek
Wat zei letterlijk zei was namelijk: Anna, kleine meisjes kunnen nog niet lezen, dat is niet erg, daar kan je niets aan doen, ga maar lekker spelen in de poppenhoek.
Ik kan wel lezen, natuurlijk kan ik lezen, je ziet toch dat ik lees, ik ben het onder uw neus aan het doen.
Een boek met plaatjes is geschikter, dan snap je beter waar het over gaat, kleuters kunnen nu eenmaal nog niet letters begrijpen daar kun je niets aan doen.
Hoe hard ik ook riep, aanbood het voor te doen, het bord voorlas, wat ik ook deed, ze bleef bij haar standpunt, ik moest met de andere kinderen vader-en-moedertje spelen.
Met plastic objecten die heel ver weg iets weghebben van mensencreaties, maar waarvan ik geen idee hen hoe ik daar mee zou moeten spelen en al helemaal geen rollenspelen.
Echt kom op zeg, doen alsof een stuk plastic jankt, om een luier van een niet levend object dat volledig schoon is aan en uit doen is echt leerzamer,
Dan mij mijn boeken laten lezen, echt in het leven bruikzamer.
De kleine Anna heeft na die dag welke hoek (van poppen, tot bootjes, tot knikker) geweigerd en elk boek gelezen wat ze lezen wilde.
En die geneeskundeopleiding, daar is ze opgekomen hoor, zonder ook maar een keer een denkbeeldig stuk plastic te verzorgen genaamd Mathilde.
Niet elk kind is hetzelfde, niet ieder kind behoeft dezelfde behandeling.
Sommige kinderen worden ultiem gelukkig van de geldende standaard, voor anderen, in mijn geval een vierjarige met een autisme spectrum stoornis maar ook zeer hoge intelligentie ronduit een kwelling.