15-05-2023
15 jaar, dat had ik ervoor nodig, om eindelijk onder ogen te zien,
Om daadwerkelijk niet alleen cognitief te weten, maar ook gevoelsmatig in te zien.
Dat ik en alleen ik verantwoordelijkheid draag voor de instandhouding van mijn eetstoornis.
Dat vechten voor herstel of achteroverleunen in de ziekte mijn keuze is.
En zo lang ik dat zelf niet inzie, maar wacht tot een ander mij redden gaat,
Mijn eetstoornis simpelweg nooit overgaat.
Want een eetstoornis is niet een ziekte die een arts voor je oplossen zal.
Geen medicijn of wondermiddel die je spontaan geneest in het heelal.
Geen 100 gesprekken en zelfs geen 1000.
Omdat zolang je niet open staat voor herstel niets binnen komt en maken de woorden je oren enkel suizend.
Nee meid, echt herstel komt pas als je eerst de verantwoordelijkheid bij jezelf legt.
En je tot de conclusie komt dat de enige weg uit is dat je zelf vecht.
Daarmee zeg ik niet dat een inzicht alleen tot magisch herstel leidt.
Maar zolang jij enkel ondergaat, jezelf zielig vindt en lijdt,
Zal er niets veranderen, omdat je in feiten helemaal niet veranderen wil,
Want je haalt iets uit de ziekte, hoe kut om te zeggen ook, aandacht, slachtoffer zijn of ander een eetstoornis deel.
Schaamtevol om uit te spreken dat dat iets is waar je voldoening uit haalt,
Maar opnieuw de enige manier om dat het verlangen naar die voldoening daalt.
En als die voldoening verdwijnt zal de eetstoornis enkel nadelen geven.
Pas dan kun je genoeg kracht vinden om de eetstoornis echt opgeven.
Is daarmee de eetstoornis weg, nee dan begint het echte gevecht.
Want de eetstoornisgewoonten zijn in je normale gewoonten gehecht.
En je gebruikelijke houden en doen verander je niet zomaar,
Zeker niet na al die jaren, met autisme en zonder een beeld te hebben van jezelf als gezond, voor het begin van jouw eetstoornis, je was nog maar 11 jaar.
Maar het is wel een opening naar verandering om het in ieder geval echt te willen.
Om de ziekte niet als ideaal, als oplossing, maar als last te zien die jouw leven doet trillen.
Om in te zien dat jouw leven zo veel beter zou kunnen zijn als je jezelf bevrijden zou van die ongezonde eetstoornishandelingen en gewoon eens echt voor jezelf zou zorgen.
In plaats van fysieke en mentale ongemakken jezelf geluk en mogelijkheden zou gunnen en bezorgen.
Dan komt het punt dat behandeling zin heeft,
Dan komt het punt dat je naast tegen de eetstoornis ingaan ook gewoon leeft.
Want tegen de eetstoornis ingaan is niet alleen tegen je instincten ingaan.
Maar voelt ook daadwerkelijk als voor je eigen geluk, toekomst en gezondheid gaan.
Niet alleen maar dwang, kommer en kwel.
Niet jij en de eetstoornis tegen de gezondheidszorghel.
Maar jij en de gezondheidszorg tegen de eetstoornis.
Met kleine stapjes tot je leven leefbaar is.