07-03-2023
Constant extreem moe, energie voor helemaal niks
Je leven enkel nog van bijblijven en overleven een mix.
Slapen kun je niet, daarvoor is de angst te groot,
Je basis spanning en prikkeling immens vergroot.
Van de buitenwereld krijg je niets zinvols mee.
Maar de onverwachtse prikkels die nog doorkomen, daar schrik je van voor honderdtwee.
Je hart in je keel, je lichaam verstijft,
Je hoofd in het verleden, zorg dat het daar niet blijft.
Kom Anna, het was maar een tik met een vork, stel je niet zo aan,
Gewoon hoofd op een rijtje, normaal doen en doorgaan.
En daar is een lichte aanraking tegen je arm, wat was dat, wie raakt mij aan, zoek dekking,
Mijn hoofd weer terug in angst, gezicht zoekt achter mijn handen bedekking.
Kom Anna, doe nou eens normaal, het is gewoon een groepsgenootje die onhandig tegen je aan stoot,
Ontspan, laat los en maak het niet zo groot.
Bam een knal buiten, pas op geweld,
Hoofd terug in het verleden, is de politie al gebeld.
Kom Anna, je weet dat die tijd toen was en nu niet,
Een knal is gewoon een knal, dat andere ligt in het geschiet.
En zo heb je jezelf weer bij elkaar,
Maar je bent nog geen stap verder in je ochtend en al volledig uitgeput, vind je dat na het lezen van dit gedicht nog raar?
En de uitputting leidt dan weer tot het niet meekrijgen van het dagelijks leven,
Waardoor die extreme prikkels nog even lekker binnenkomen als gigantisch overdreven.
Dat an sich weer leidend tot vermoeidheid,
Een cirkeltje die mijn volledige leven leidt.