21-02-2023
Het taboe der eetstoornissen,
Maar enorm veel voorkomend, daar moet je je niet in vergissen.
Nauwelijks besproken, niet naar de buitenwereld maar ook nauwelijks onderling.
Want een eetbui, nou dat is een ding.
Schaamte overheerst.
Het maakt dat het je mogelijkheid tot bespreekbaar maken beheerst.
Maar lieve mensen, het is een probleem wel bekend.
Bij boulimia maar ook zeker bij de meeste anorexiagevallen totaal niet onbekend.
Want restrictief eten geeft een hunkering naar eten.
Zelfs bij de diepste eetstoornis komt af en toe een immens verlangen, dat je moet niet vergeten.
Soms een gepland moment,
Soms beginnend met een hapje appel, uit de hand lopend tot een vreetbui op het end.
Beiden leidend tot exact hetzelfde beloop,
Eten, eten, nog meer eten, zonder gedachten, alles op de grote hoop.
Controle altijd zo strak maar nu volledig los.
Smaak maakt niet meer uit.
Happen, kauwen, slikken, alles om die spanning eruit.
Maar wel controle houden over de lengte van de eettijd.
Want na exact 30 minuten terug naar de controlestrijd.
Compenseren, tot het nulpunt, het liefst er voorbij.
Alles uitbraken, bewegen tot alles weg en verbrand tot volledige compensatie en wat extra verbranding erbij.
Alles om te ontladen en om simpelweg niet aan te komen,
Om aan de fysieke gevolgen van het vreten te ontkomen.
Door gebrek aan gevolgen en het chille roesgevoel,
Wordt stoppen een steeds minder relevant doel.
Een eetbui per week wordt er een per dag
En voor je het weet zit het eten-braken-patroon ingesleten in je gedrag.
Het patroon wordt een niet zelf te doorbreken ritueel.
Eetgestoord gedrag en normaal gedrag worden in jouw hoofd een geheel.
Schaamte naar de buitenwereld blijft onverminderd aanwezig,
Maar zelf ben je tijdens de uitvoering niet meer met de abnormaliteit bezig.
Tuurlijk weet je dat het fysiek en mentaal volledig ongezond is,
Maar wat is er aan de ene enkele keer dat je het ècht nodig hebt zo mis?
Voor deze keer acceptabel, het blijft slecht bij deze keer.
En dat blijf je tegen jezelf zeggen, keer na keer na keer.
Tot het besef komt dat dit niet het leven is wat je wil,
En je weer hulp vraagt bij een kliniek, waar je naartoe gaat met je beste wil.
Maar het patroon blijkt hardnekkiger dan gewoonweg doorbreken,
Nog niet kunnen doorbreken, zelfs naar therapie van weken en weken.
Of je krijgt het in de kliniek gestopt en gaat vol goede moed naar huis,
Waar het voor je het weet terug is in het patroon behorend tot thuis.
En zo is het cirkeltje der eetbuien weer rond,
En zit je na oneindig veel rondes therapie weer volledig aan de grond.
Maar nu komt alles natuurlijk goed,
Want nu komen al mijn gedichten over deze kutzooi je tegemoet.