16-01-2023
Als alle emoties verdwenen zijn,
Geen echte lach meer, maar ook geen pijn.
Maandenlang door extreem ondergewicht verkeren in een staat van apathie,
Met een hoofd vol eetstoornisgedachten maar ontbreken van elke vorm van emotie.
Als je er dan weer voor kiest om je brein weer te voeden,
Dan komen de nare emoties veel eerder terug dan de goeden.
Bijna altijd in een staat van extreme somberheid,
Met in het hoofd een grote strijd.
Waarom wilde ik in Godsnaam ook alweer de eetstoornis loslaten.
Als daardoor mijn hersenen alle negativiteit vergaten.
Een verheerlijking van de eetstoornis in je hoofd,
Extreem verlangen naar je hersenen zo lekker verdoofd.
Als ik objectief kijk naar deze gedachten,
Dan ben ik wel in staat deze enigszins te verzachten.
Want wat is er over van mij als mens zonder emotie,
Van de wereld om me heen geen enkele notie.
Je volledige wereld speelt zich af in je hoofd,
Alles wat tegen je gezegd wordt door jou niet langer geloofd.
Sterker nog, het komt niet eens meer binnen.
Je brein is namelijk enkel nog in staat om eetstoornisgedachten te verzinnen.
Maar wat is een leven waard zonder enig gevoel.
Met zo veel mogelijk afvallen als enige doel.
Maar wat als dat doel zijn doel voorbijschiet,
Fysiek en mentaal niets van je over, een skelet die enkel je omgeving ziet.
Voor jezelf geenszins wat je voor ogen had,
Want in plaats van geluk vond je een eindeloos gat.
Een gat waar je steeds verder en verder in daalt,
Tot niet alleen je brein maar je gehele lichaam faalt.
In plaats van gelukkig werd je dood en doodziek,
Alleen in je eetstoornis tot het bereiken van iemand anders zijn piek.
Waarop die persoon zorgt dat alle autonomie je wordt ontnomen,
En je niet meer aan een klinische opname kan ontkomen.
Een infuus en een sonde tegen je zin in je lichaam gedouwd,
Afwachtend totdat je weer in je eigen kunnen vertrouwt,
En wat volgt is een strijd om terug te gaan naar je oude staat,
Waarvan je nu weer inziet dat dat de reden is dat je bestaat.
Terug streven naar het leven, verlaten omdat je het zo haatte,
Een leven waarvan je hersenen volledig vergaten,
Dat dat het vrije en normale leven is wat je echt wil,
Zonder alles te bekijken door die gestoorde eetstoornisbril.
Vrij van alle drangen en dwangen,
Gewoon weer alles doen naar verlangen.
In plaats van de gesloten deuren van een psychiatrische instelling,
Gewoon terug naar mijn eigen gezin.
Fysiek en mentaal weer volledig gezond.
In mijn eigen huisje met mijn echtgenoot en hond.
Helaas zie je dat pas als je al heel diep zit,
De eetstoornis heeft zich al volledig in zijn bezit.
De weg terug zo helder maar zonder hulp niet meer haalbaar,
Want je hersenen spreken eetstoornis en jij handelt ernaar.
Bizarre gedachten en gedragingen eigen gemaakt.
En je gezonde brein al zijn taken verzaakt.
Maar wat wel over is, is een driftig verlangen,
Naar een wereld zonder extrinsieke en intrinsieke drangen.
Vechten terug naar het normale bestaan.
Met dat voor ogen er voor de zoveelste keer voor gaan.
Hopelijk dit keer echt op weg naar blijvend herstel,
Maar een lange tijd goed gaan accepteer ik ook wel.