14 weken later, daar zitten we dan weer,
Het vertrouwde rondje fact, apotheek, huisarts, keer na keer na keer.
De normale volgorde voelt nu wat vreemd aan.
Want in de kliniek kwam alles naar jou en hoefde jij niet te gaan.
Angst voor de reactie van mensen zo lang niet gezien.
Wat zullen ze van me vinden, van het nieuwe lichaam wat ze zien.
Niet meer een doodziek en angstig meisje dat daar zit,
Maar een volwassen vrouw met een eigen wil en kracht in bezit.
Angst en onzekerheid weer verschuild achter een ondoordringbaar masker met weldoordachte woorden.
Van een zielig vogeltje een verstandige patiënt met heel veel inzichten geworden.
Maar genezen, nee dat zeker niet,
Juist heel krachtig dat het meisje de onmogelijkheid daarvan inziet.
Door het leven als onzichtbare patiënt maar vooral gewoon als mens,
Dat is nu haar vooropstaande wens.
Doen wat ze leuk vindt, maar wel ligt in binnen haar macht,
Dat is hetgeen het meisje nodig heeft om de wereld aan te kunnen, dat is haar kracht